Ένα γατί
νεκρό στο δρόμο...
Τι άλλο θα μπορούσε να γίνει,
σ' ένα κόσμο
στον οποίο ο Δον Κιχώτης
περίγελος και ηττημένος
αποσύρεται στο τέλος...
Ένα γατί
νεκρό στο δρόμο...
Τι άλλο θα μπορούσε να γίνει,
σ' ένα κόσμο
στον οποίο ο Δον Κιχώτης
περίγελος και ηττημένος
αποσύρεται στο τέλος...
Σε τούτο το καθαρτήριο
οι αμαρτίες δεν καίγονται
Σαν κάρβουνα αναμμένα
συνεχίζουν να με καίνε
Λιώνω τα παπούτσια μου
περπατώντας ανάμεσα
στο καταραμένο τούτο σκηνικό
Καπνός και πίσσα
πνίγουν την ανάσα μου
μα παραμένω εδώ,
να υποφέρω, να θεριεύω
να παρατηρώ...
Υπάρχει διέξοδος πουθενά;
Πού είναι άραγε οι άγγελοι
που δροσίζουν τους οδοιπόρους
του τόπου τούτου
και πού τα τελώνια,
σε ποια σοκάκια έχουν στήσει
τις θανάσιμες παγίδες τους;
Κοιτάζω τον ουρανό,
μαύρο, πνιγμένο στο νέφος...
Ίχνος φωτός...
Πατώ το σκληρό, παγωμένο χώμα
και θυμάμαι...
όλα τούτα ξεκίνησαν
με ένα φως εκτυφλωτικό...
Πριν ακόμα χαράξει
και όσο το σκοτάδι
τα σκήπτρα του κρατά
το κοτσύφι το τραγούδι του
αρχίζει
Ποιος άγγελος ή δαίμονας
με τούτη αγάλλεται τη μελωδία;
Κι αν τραγουδήσω
έναν τέτοιον ύμνο
ποιες ψυχές
θα με ακούσουν άραγε;
Οι στίχοι μου τα λόγια ενός σκύλου
που μονάχος του τριγύριζε
και όλοι για λύκο τον περνούσαν
Το τραγούδι μου
μόνο εσύ κατάλαβες πως ήταν
του αδέσποτου το κλάμα
κι όχι του κυνηγιού
το εναρκτήριο ουρλιαχτό
Μη μου ζητάς συγγνώμη
για όσα δεν έκανες
δέξου το ευχαριστώ μου
λίγο πριν χαθώ στης πόλης τα στενά
Θυσία εξευμενισμού
στο σκοτεινό φρύνο
προσφέρω απόψε
Δεν συγκινείται
ούτε και αντιδρά
Θρονιασμένος,
στο στήθος μου
κόβει την πνοή μου
Με το σιωπηλό
σαρδόνιο χαμόγελο
ζωγραφισμένο
στο πρόσωπό του
αλλά και στο δικό μου