Deep in my refrigerator Lives a drunkard alligator A regular in the fridge Where barman is a midge Now I have become the waiter Μες στο ψυγείο μου βαθιά Ένας αλιγάτορας μεθοκοπά Στο μπαρ του καταψύκτη Που 'χει σκνίπα ιδιοκτήτη Κάνω του σερβιτόρου τη δουλειά
https://www.fosonline.gr/stiles/paraskinio/article/99557/o-kavafis-kai-to-oyiski-palamas Στα χρόνια του μεσοπολέμου η αντιζηλία Παλαμά-Καβάφη ήταν το κυρίαρχο θέμα συζήτησης στους πνευματικούς κύκλους της εποχής. Η διανόηση των αθηναϊκών καφενείων έλουζε με ακατονόμαστους χαρακτηρισμούς τον "αντάρτη" ποιητή της Αλεξάνδρειας. Η Παλαμική γλώσσα φυσικά κατατρόπωνε τα αδόκιμα ελληνικά του Αλεξανδρινού τον οποίο ο Κατσίμπαλης και η παρέα του αποκαλούσαν "Καραγκιόζη της Δημοτικής". Ο Αλεξανδρινός παρέμενε νηφάλιος ετεροχρονίζοντας τις διαφορές του μαζί τους με δηλώσεις του τύπου: «Είμαι ο ποιητής των επομένων γενεών». Στο διαμέρισμα της οδού Λέψιους, στην Αλεξάνδρεια, ο Κωνσταντίνος Καβάφης είχε πάντα ένα ουίσκι δεύτερης ποιότητας για τους ανεπιθύμητους επισκέπτες του που το αποκαλούσε χαριτολογώντας «Ουίσκι Παλαμάς». Το μέλλον τον δικαίωσε απόλυτα καθώς σήμερα η Καβαφική ποίηση αποδεικνύεται ένα σύμπαν που όλο και διαστέλλεται. Όσο για αυτούς που τον λοιδορούσαν ισχύει ο στίχος του Σεφέρη: «Κανείς δεν τους θυμάται. Δικαιοσύνη» Τι συμφορά, ενώ είσαι καμωμένος για τα ωραία και μεγάλα έργα η άδικη αυτή σου η τύχη πάντα ενθάρρυνσι κ' επιτυχία να σε αρνείται· να σ' εμποδίζουν ευτελείς συνήθειες, και μικροπρέπειες, κι αδιαφορίες. Κ. Π. Καβάφης "Η Σατραπεία"
If some kind of magic was feasible I would love to be invisible Like a shadow moving unnonticable A soul wandering inconsolable Αν κάποιο μαγικό ήταν δυνατό Θα ήθελα να με κάνει αόρατο Σαν μια σκιά κινούμενη αόρατη Μια περιφερόμενη ψυχή απαρηγόρητη
On a quest for life's meaning Someone said "start drinking" It seemed a good advice So I just rolled the dice Now my head is spinning Ψάχνοντας της ζωής το μυστικό Κάποιος είπε "ριχ΄το στο ποτό" Συμβουλή ωραία και σοφή Ε,ας ρίξω μια στροφή Απέκτησα πονοκέφαλο φρικτό
A world of pink balloons Ruled over by buffoons As blind as a bat Do I smell a rat ? No soup but we have spoons Κόσμος γεμάτος ροζ μπαλόνια Κυβερνάται από κωθώνια Μες στην τύφλα τη κακιά Σου ξεφεύγει η ψευτιά Ας φάμε τρύπες από κανελόνια
Ποιος δε γνωρίζει τον “Φάουστ” που πούλησε την ψυχή του στον Διάβολο, στον Μεφιστοφελή, για να ξαναγίνει νέος; Τον “Φάουστ”, το λογοτεχνικό αυτό αριστούργημα του Γκαίτε και το υπέροχο μελόδραμα του Γκουνό;
Η υπόθεση του αριστουργήματος αυτού στηρίχτηκε σε γερμανικούς θρύλους, που ο Γκαίτε αποφάσισε να τους δώσει φωνή. Ιδού, λοιπόν, τι αναφέρει για τον περίφημο Φάουστ η γερμανική παράδοση:
“Ο Δόκτωρ Γιόχαν Φάουστ ήταν γιος ενός χωρικού από τη Βαϊμάρη. Είχε, όμως, κι έναν πλούσιο θείο που κατοικούσε στη Βυρτεμβέργη και ο θείος αυτός ανέλαβε να τον σπουδάσει και τον υιοθέτησε μάλιστα, καθώς στερούνταν άλλων κληρονόμων.
Έτσι, ο νεαρός Φάουστ σπούδασε Θεολογία, τη σπουδαιότερη επιστήμη του καιρού εκείνου και έγινε Διδάκτωρ. Επειδή, όμως, ήταν νέος ασύνετος και άφρων, περιφρόνησε την Αγία Γραφή και διήγε βίο διεφθαρμένο και ασεβή.
Κάποτε, ο Φάουστ πληροφορήθηκε πως στην Κρακοβία, στο Βασίλειο της Πολωνίας, υπήρχε μια ξακουστή και επισημότατη καθ’ όλα Σχολή Μαγείας, στην οποία διέπρεπαν άντρες καταγινόμενοι με τα Χαλδαϊκά, τα Περσικά, τα Φοινικικά, τα Αραβικά και τα Ελληνικά Γράμματα, τα σύμβολα, τους χαρακτήρες, τους εξορκισμούς, τις γητειές, τη νεκρομαντεία, τα φίλτρα, τις μαγείες, τις μαντείες και άλλα συναφή.
Αυτό ήρκεσε για να επιδοθεί ο Φάουστ στη μάθηση της Μαγείας. Δεν ήθελε πια να αποκαλείται Θεολόγος και εντρυφούσε μέρα-νύχτα στις Απόκρυφες Επιστήμες. Σε ελάχιστο χρόνο κατόρθωσε να μάθει στην εντέλεια Μαθηματικά και Αστρολογία και να διακριθεί. Έγινε συγχρόνως Φαρμακοποιός και κατάφερε να θεραπεύσει πολλούς ανθρώπους με φάρμακα, χόρτα, ρίζες, βότανα και κλυστήρια…”
Αυτό αναφέρει σχετικώς η γερμανική παράδοση για τον Φάουστ και προσθέτει πως είχε καταστεί πολυμαθής και σοφός. Κατείχε όλες τις επιστήμες του καιρού του. Ήταν θεολόγος, ιατρός, αστρολόγος, μαθηματικός και καλός ρήτορας. Ήταν ένας ισχυρός νους, που διανοήθηκε το αδιανόητο: να απαρνηθεί τον Θεό του.
“Ένα βράδυ, λοιπόν, περπατούσε σ’ ένα πυκνό και σκοτεινό δάσος κοντά στη Βυρτεμβέργη. Εκεί κατάφερε με διάφορα καταχθόνια και σατανικά μέσα να καλέσει τον Διάβολο. Η ώρα ήταν μετά τις 9, κόντευε 10 τη νύχτα. Ο Διάβολος δεν άργησε να φανεί. Ο Φάουστ δεν τα έχασε καθόλου.
Άνοιξε συζήτηση μαζί του και του υποσχέθηκε να του παραδώσει την ψυχή και το σώμα του και να υπακούσει σε όλες του τις θελήσεις και επιθυμίες, υπό τον όρο, όμως, να του προσφέρει και ο Διάβολος τις υπηρεσίες του, όταν θα το είχε ανάγκη. Ο Διάβολος Μεφιστοφελής δέχτηκε ευχαρίστως την πρόταση αυτή του Φάουστ. Το σχετικό συμβόλαιο συντάχτηκε και ο απαίσιος Φάουστ πούλησε οριστικά την ψυχή του στον Σατανά…”
Ο Μεφιστοφελής πετώντας πάνω από τη Βυρτεμβέργη (λιθοθραφία του Ευγένιου Ντελακρουά)
Μάλιστα, το συμβόλαιο που υπεγράφη είχε ως εξής:
“Εγώ, ο Γιόχαν Φάουστ, Δόκτωρ, δια του παρόντος ιδιοχείρου μου εγγράφου, επικυρώνω συμφωνία γενομένη μεταξύ εμού και του πνεύματος του καλούμενου Μεφιστοφελή. Το εν λόγω πνεύμα υποχρεούται να με οδηγεί, να με διδάσκει και να με υπακούει σε όλα. Επίσης, εγώ του υποσχέθηκα και το επιβεβαιώνω ενταύθα ότι για 24 έτη από τη σημερινή ημερομηνία, που φέρει το σχετικό έγγραφο, θα διατελώ υπό την καθοδήγησή του, αλλά και εκείνος θα μου προσφέρει όσα επιθυμώ. Εν τούτοις, απαρνούμαι οτιδήποτε σχετίζεται με τον Ιησού Χριστό και κηρύττω πως σε όλα ανήκω στον Μεφιστοφελή. Με πλήρη γνώση και συναίσθηση, έχοντας σώας τας φρένας μου, σφράγισα αυτή τη συμφωνία με το αίμα από τις φλέβες μου”.
Κατόπιν της υπογραφής του συμβολαίου τούτου, ο Διάβολος απέκτησε όλα τα δικαιώματα πάνω στην ψυχή και τη ζωή του Γιόχαν Φάουστ, ο οποίος, πέρα από τις υποχρεώσεις προς τον Σατανά, απολάμβανε και ένα σωρό ανομολόγητες ηδονές.
“Μάλιστα, μια Κυριακή, οι μαθητές του Φάουστ πήγαν να γευματίσουν στο σπίτι του, φέρνοντας μαζί τους τα σχετικά κρασιά και τρόφιμα. Μετά το φαγητό, άρχισαν να πίνουν και πάνω στο κέφι ξεκίνησαν να συζητούν για τις ομορφιές των γυναικών. Ένας από τη συντροφιά, τότε, θυμήθηκε την Ωραία Ελένη του Μενελάου κι εξέφρασε τον πόθο του να μπορούσε να την έβλεπε έστω για μια στιγμή, έτσι, καλλονή, όπως την είχε περιγράψει ο Όμηρος.
Ο Φάουστ, θέλοντας τότε να επιδείξει τη διαβολική του δύναμη, υποσχέθηκε στους μαθητές του να καλέσει ενώπιόν τους την Ωραία Ελένη από τον Άλλον Κόσμο, αλλά τους σύστησε να μην κινηθούν καθόλου, όταν αυτή θα παρουσιαζόταν μπροστά τους.
Πραγματικά, χάρη στη βοήθεια του Διαβόλου, η πεντάμορφη Ελένη φανερώθηκε, φεγγοβολώντας από ωραιότητα και κάλλος! Οι δυστυχείς Γερμανοί σπουδαστές έχασκαν με το στόμα ορθάνοιχτο, τρίβοντας τα γουρλωμένα μάτια τους. Κι όταν το θεσπέσιο εκείνο όραμα έσβησε κι εχάθη, οι νεαροί δεν μπορούσαν να αρθρώσουν λέξη.
Την ίδια εκείνη νύχτα, τα μεσάνυχτα ακριβώς, η Ωραία Ελένη, παρουσιάστηκε εκ νέου στον Φάουστ, όταν βρισκόταν μόνος του στο σπουδαστήριό του. Ήταν γοητευτική και σαγηνευτική. Ήταν εξόχως πάγκαλη!
Ο Φάουστ δεν άντεξε να συγκρατηθεί εμπρός στη θεϊκή ομορφιά της, την πολυτραγουδισμένη μέσα στους αιώνες της ανθρωπότητας. Πόθησε να απολαύσει τη ροδαλή της σάρκα, να φιλήσει τα τριανταφυλλένια της μάγουλα και τα αιματόχροα χείλη της. Πόθησε να σφίξει στην αγκαλιά του το θεσπέσιο κορμί της. Και ο πόθος αυτός, ο άγριος και πρωτόγονος, εκπληρώθηκε. Ο Μεφιστοφελής του παρέδωσε την οπτασία της Ωραίας Ελένης και η νύχτα κύλησε μέσα σε ένα υγρό όνειρο.
Αποτέλεσμα αυτής της ερωτικής νύχτας υπήρξε, όπως αναφέρει η γερμανική παράδοση, η γέννηση ενός παιδιού πανέμορφου. Του παιδιού της Ελένης και του Γιόχαν Φάουστ, του Γιούστου Φάουστ. Το βρέφος το έφερε μια νύχτα στον πατέρα του ο ίδιος ο Διάβολος από τον Άλλο Κόσμο, όπου και γεννήθηκε.
Οι μέρες περνούσαν. Τα χρόνια περνούσαν. Και ο Φάουστ, καθώς έσβηνε η νεότητά του, άρχισε να σκέφτεται με συντριβή το σφάλμα του. Μετανοούσε ολοένα και περισσότερο για το ειδεχθές συμβόλαιο που είχε υπογράψει με τον Σατανά. Δεν άντεχε πλέον να ξανασυναντήσει τον Μεφιστοφελή, γι’ αυτό και δεν εξέφραζε πια καμιά επιθυμία να του ικανοποιήσει.
Ο Διάβολος, που είχε καταλάβει τις προθέσεις του Φάουστ να τον απαρνηθεί, του έστειλε τότε τον δαίμονα Βεελζεβούλ για να τον συνετίσει.
Ο δαίμονας εμφανίστηκε τα μεσάνυχτα, μεταμόρφωσε τον Φάουστ σε πίθηκο και τον πήρε μαζί του. Έφτασαν στον Άδη και ο Φάουστ περιπλανήθηκε σε αυτόν και είδε με τα μάτια του όλες τις οδύνες και τα βάσανα των κολασμένων.
Το θέαμα ήταν φρικώδες, ανείπωτο, ανέκφραστο με λόγια! Ο πολυμαθής Γερμανός Δόκτωρ ταράχθηκε περισσότερο από ό,τι άντεχε η καρδιά του. Οι φωτιές, οι καπνοί, οι αδηφάγες φλόγες, η ομίχλη, τα χιόνια και οι παγετοί, τα ουρλιαχτά και οι κραυγές αγωνίας, τα βασανιστήρια και οι πόνοι, τον ανάγκασαν να ικετέψει τον Βεελζεβούλ να τον ανεβάσει αμέσως στον επάνω κόσμο, όπερ και έγινε”.
Το γεγονός της επίσκεψης του Φάουστ στον Άδη βρέθηκε γραμμένο από τον ίδιο μέσα σ’ ένα βιβλίο, στο γραφείο του, μετά τον θάνατό του.
Ο Μεφιστοφελής επισκέπεται τον Φάουστ στο σπουδαστήριό του
Έπειτα από λίγο καιρό, ο Φάουστ γύρεψε από τον Μεφιστοφελή να δει όλους τους δαίμονες μαζί να παρελαύνουν εμπρός του, γιατί η ταραχή του, όταν κατήλθε στον κόσμο των κολασμένων, δεν τον άφησε να τους γνωρίσει. Ο Διάβολος δέχτηκε αμέσως κι έτσι, τα μεσάνυχτα, το γραφείο του γέμισε με δαίμονες αποκρουστικούς και δόλιους.
“Πρώτος παρουσιάστηκε ο Βελιάλ, που είχε μορφή ελέφαντα, μάτια πύρινα, μεγάλα λευκά δόντια και πίσω του, αντί για ουρά, είχε τρεις κυμαινόμενους όφεις. Ο Βελιάλ του παρουσίασε τον Εωσφόρο, που είχε χρώμα ερυθράς βαλάνου, τον Βεελζεβούλ, που είχε κεφαλή βοδιού, μάτια ειδεχθή και ουρά δράκου, τον Ασταρώθ, που είχε μορφή φιδιού, πολύχρωμη ουρά, μικρά και κατακίτρινα πόδια και κοιλιά στο χρώμα του θειαφιού. Μετά, είδε τον Σατανά, που ήταν όμοιος με όνο κερασφόρο και είχε ουρά γάτας, τον Ανναβρύ, με κεφαλή ασπρόμαυρου σκύλου και πελώρια αυτιά, τον Δυθικάν, όμοιο με γιγάντια πέρδικα και τελευταίο, τον Δράκοντα, που έφερε τέσσερα πόδια κιτρινοπράσινα, σώμα που σπινθηροβολούσε και ουρά βαθυκόκκινη!”
Αυτοί ήταν οι εφτά κορυφαίοι του Τάγματος των Δαιμόνων του Άδη. Πλην αυτών, όμως, τον επισκέφτηκαν και πολλοί άλλοι κατώτεροι δαίμονες της Κολάσεως, που είχαν τις πλέον παράδοξες και τρομακτικές μορφές.
Ωστόσο, τα χρόνια περνούσαν και τα 24 έτη του συμβολαίου προσέγγιζαν στο τέρμα τους. Ο δυστυχής Δόκτωρ, βλέποντας τον εαυτό του εντελώς εξαρτημένο από τις ορέξεις του Μεφιστοφελή, θλιβόταν και μελαγχολούσε, καθώς αντιλαμβανόταν πως η εποχή της αιώνιας καταδίκης του πλησίαζε.
Έτσι, ήρθε και το 24ο έτος. Την τελευταία εβδομάδα εκείνης της αποφράδας χρονιάς, ο Μεφιστοφελής παρουσιάστηκε στον Φάουστ και του είπε να ετοιμαστεί για να του πάρει την ψυχή. Ο Φάουστ έγινε έξω φρενών. Τον κατέκλυσε ολοκληρωτική απελπισία.
Έφτασε, τέλος, και η στερνή του μέρα. Κατά τα μεσάνυχτα, λοιπόν, οι μαθητές του είχαν αποσυρθεί στα δωμάτιά τους, για να αναπαυθούν. Ο Διάβολος μετέβη στο γραφείο του Φάουστ.
“Η ώρα ήταν δωδεκάμισι, όταν άρχισε να φυσά μέγας και σφοδρός αγέρας εναντίον της οικίας, σε τέτοιο βαθμό που το μεγαλοπρεπές αρχοντικό έμοιαζε να παραδέρνεται από βάναυσες ριπές, που το κλυδώνιζαν από τα θεμέλιά του. Σειόταν και τρανταζόταν άγρια, έτοιμο να πέσει και να σωριαστεί.
Οι μαθητές του πολυμαθούς Δόκτωρος ξύπνησαν αμέσως φοβισμένοι και ανάστατοι. Δίχως να ξέρουν τι συνέβαινε, απλά παρηγορούσαν ο ένας τον άλλον.
Όταν ήρθε το πρωί και το πρώτο άτολμο φως διαπέρασε τις βαριές κουρτίνες, οι νεαροί μπήκαν στο δωμάτιο του δασκάλου τους, αλλά δεν τον βρήκαν πουθενά.
Μα, το θέαμα που αντίκρισαν ήταν σκληρό και αιμοσταγές. Οι τοίχοι ήταν πιτσιλισμένοι με μυαλά, σκορπισμένα τριγύρω, ενώ στο πάτωμα υπήρχε μια μεγάλη λίμνη αίματος. Οι οφθαλμοί του Φάουστ ήταν πεσμένοι καταγής και δίπλα τους, ξεχώριζαν μερικά από τα δόντια του.
Το σώμα του Φάουστ, βάναυσα κατακρεουργημένο και κακοποιημένο από τον ίδιο τον Διάβολο, βρέθηκε πεταμένο έξω από το σπίτι, με κεφάλι λιωμένο και οστά σπασμένα σε κάθε σπιθαμή του δύσμοιρου κορμιού του.”
Η είδηση δημοσιεύθηκε στο περιοδικό “ΜΠΟΥΚΕΤΟ”, στις 29/03/1925…
Το άρθρο, όπως δημοσιεύθηκε στο περιοδικό “ΜΠΟΥΚΕΤΟ”, στις 29/03/1925
A man without fear Never has shed a tear Now he's running Why is he hiding ? His wife must be near Ο φόβος δεν τον λύγισε Δάκρυ του ποτέ δεν κύλισε Μα πώς τρέχει τώρα Ποια να τον βρήκε μπόρα; Μάλλον η σύζυγός του σίμωσε
Borrow from a bat two wings Take the crowns of three kings Steal a british sword Say about me a good word You are now the lord of the rings ! Μιας νυχτερίδας δυο φτερά δανείσου Τριών αρχόντων στέμματα πάρε τα μαζί σου Κλέψε σπαθί βρετανικό Πες μου λόγο κολακευτικό Άρχοντας των δαχτυλιδιών ονοματίσου !
Frost Famine inside Inner wendigo howls Παγετός Λιμός εντός Εσώτερος γουέντιγκο ουρλιάζει Γουέντιγκο.Μυθικό πλάσμα των ιθαγενών φυλών του Καναδά με ακόρεστη πείνα για ανθρώπινη σάρκα.Ο άπληστος άνθρωπος μπορούσε κι αυτός να γίνει γουέντιγκο
Τη θλίψη μου, πώς να τη πω τη θλίψη μου στον ήλιο, που του ήλιου η λάμψη θα χαθεί και θα σβηστεί το φως του; Θα τήνε πω τη θλίψη μου στο νέο το φεγγαράκι, που κι αν θλιβεί κι άνε χαθεί, γεννιέται κάθε μήνα.
Boil some water from the lake Put a cup of minced mandrake Add the peel of a carrot And two feathers of a parrot Here's an amazing base of cake Νερό από λιμνούλα βράζουμε Μία κούπα μανδραγόρα βάζουμε Ενός καρότου φλούδα Παπαγάλου τη φτερούγα Τη βάση του κέικ μας θαυμάζουμε
Η μπαλάντα γράφτηκε για τον γιο του τραγουδιστή Robert Plant, ο οποίος πέθανε ξαφνικά σε ηλικία πέντε ετών. Τον Ιούλιο του 1977 το διάσημο συγκρότημα ήταν σε περιοδεία στις Ηνωμένες Πολιτείες, όταν μαθεύτηκε το τραγικό νέο.
Λίγο μετά την άφιξή του στη Νέα Ορλεάνη, ο Plant έλαβε δυο τηλεφωνήματα από τη σύζυγό του. «Στο πρώτο του είπε ότι ο γιος του ήταν άρρωστος. Και στο δεύτερο του ανακοίνωσε ότι είχε πεθάνει», αποκάλυψε ο διευθυντής της περιοδείας Ρίτσαρντ Κόουλ.
Ο γιος του Plant, που λεγόταν Κάρακ, ήταν πέντε χρονών. Τον σκότωσε ένας θανατηφόρος ιός που προσέβαλε το στομάχι του. Αμέσως ο τραγουδιστής παράτησε την περιοδεία και γύρισε στην Αγγλία. Κλείστηκε στο σπίτι του για μήνες σκορπώντας ανησυχίες για το μέλλον των Zeppelin.
Ο θάνατος του Καράκ ενέπνευσε αργότερα τον Robert Plant να γράψει το τραγούδι "All My Love" που περιλήφθηκε στο τελευταίο άλμπουμ των Led Zeppelin, το 1979, που είχε τον τίτλο In Through the Out Door.
Το "All My Love" είναι το έκτο τραγούδι στο άλμπουμ. Ο αρχικός τίτλος του ήταν "The Hook". Το τραγούδι ηχογραφήθηκε μεταξύ Νοεμβρίου και Δεκεμβρίου 1978 στα Polar Studios, στη Στοκχόλμη της Σουηδίας.
Αξίζει να σημειωθεί ότι όταν κυκλοφόρησε το τραγούδι, ο Plant και η τότε σύζυγος του Maureen είχαν αποκτήσει έναν άλλο γιο, τον Logan, ο οποίος, όπως έλεγε ο τραγουδιστής, έμοιαζε με τον Κάρακ σαν δυο σταγόνες νερό.
Σε μια συνέντευξη ο Plant χαρακτήρισε αυτό το τραγούδι ως μία από τις «καλύτερες στιγμές» των Led Zeppelin. Ωστόσο, ο κιθαρίστας Jimmy Page και ο ντράμερ John Bonham θεωρούσαν πολύ σοφτ τον ήχο του.
ΙΝΦΟ: All My Love: Kυκλοφόρησε το 1979… Στίχοι, μουσική: Robert Plant
All My Love
Should I fall out of love, my fire in the light To chase a feather in the wind Within the glow that weaves a cloak of delight There moves a thread that has no end For many hours and days that pass ever soon The tides have caused the flame to dim At last the arm is straight, the hand to the loom Is this to end or just begin? All of my love, all of my love All of my love to you, oh All of my love, all of my love, oh All of my love to you The cup is raised, the toast is made yet again One voice is clear above the din Proud Arianne one word, my will to sustain For me, the cloth once more to spin, oh All of my love, all of my love, oh All of my love to you All of my love, all of my love, yes All of my love to you Yours is the cloth, mine is the hand that sews time…
A white unicorn I ride On golden ice I slide Dive in my dream For some ice cream It's time to turn the tide! Έναν άσπρο μονόκερο ιππεύω Πάνω σε παγετό χρυσό χορεύω Στ' όνειρό μου το τρελό Φάε λίγο παγωτό Να γυρίσει ο τροχός γυρεύω
A fox without a tail In love with a loony snail Walking hand in hand Hunting grains of sand Not a typical fairy tale ! Μια αλεπού κολοβωμένη Με τρελό σαλίγκαρο ερωτευμένη Χέρι χέρι περπατούν Κόκκους άμμου κυνηγούν Ιστορία διόλου συνηθισμένη
I told you many years ago I will die before long You didn't believe me You laughed at me What do you have to say now ? Σας το 'πα τόσα χρόνια πριν Σύντομα το τέλος μου θα έρθει Κανείς σας δε με πίστεψε Όλοι σας αστειευτήκατε Τι έχετε να πείτε τώρα ;
Summer time is such a dream A cockroach made my neighbor scream When swimming please don't piss A mouse just gave me a kiss ! Like a sealing wax looks my ice cream Όνειρο είναι το καλοκαίρι Μια κατσαρίδα τρόμο φέρει Στη θάλασσα να μην ουρήσετε Κύριε ποντικέ δε θα με φιλήσετε ! Το παγωτό μου μοιάζει βουλοκέρι
If you're feeling down I will be your clown My smile hides a tear My joy hides fear There's no need to frown Εάν έπαθες στραπάτσο Πάρε εμένα για παλιάτσο Πίσω από το γέλιο δάκρυ Κι από τη χαρά γινάτι Μη μου λες τραγούδι φάλτσο
I sing a silly song What is right,what is wrong? Don't you like my tune? Judge me not too soon I can play all day long Χαζό τραγούδι τραγουδώ Τι είναι ίσιο,τι στραβό; Είμαι,λες, εκτός ρυθμού; Η σπουδή του κριτικού Θα παίζω χωρίς σταματημό
I've got a little bag of earth Since the day of my birth Great present I was given ! A friendly reminder of death Με χώμα έχω σακουλάκι Από νεογέννητο μωράκι Τι δώρο που μου έκαναν ! Του θανάτου μου ενθυμιάκι!
Μεγάλη προσωπικότητα, από μεγάλη οικογένεια, με μεγάλη καριέρα και κληρονομιά. Ο Sir Christopher Frank Carandini Lee χάραξε μια λαμπρή πορεία στα 93 χρόνια από τη γέννησή του το 1922, μέχρι το θάνατό του στις 7 Ιουνίου του 2015.
Ήταν από τους σπουδαίους των ταινιών τρόμου στα μέσα του προηγούμενου αιώνα, από τις πλέον διαχρονικές εκδοχές του Κόμη Δράκουλα, ήταν ο Saruman και ο Count Dooku της δικής μας εποχής, και ήταν επίσης ένας οπαδός της metal που δεν παρέλειψε να σταθεί και πίσω από το μικρόφωνο.
Christopher Lee
Οπαδός από τα γεννοφάσκια της μάλιστα, ήδη από τότε που οι BlackSabbath άλλαζαν τη μουσική πραγματικότητα.
Ο ίδιος αποκάλεσε κάποτε τον Tony Iommi «πατέρα της metal», με τον κιθαρίστα να ανταπαντά ότι η αρχή έγινε επειδή αυτός και οι υπόλοιποι Sabbath εμπνεύστηκαν από τις ταινίες τρόμου, στις οποίες ο Lee μεσουρανούσε τότε.
Με την μπάσα και μεγαλοπρεπή φωνή του, ο Christopher Lee είχε συχνά τραγουδήσει σε ταινίες και θεατρικές παραστάσεις, και τελικά έκανε το ντεμπούτο του στη metal σκηνή τραγουδώντας μαζί με τον Fabio Lione των Rhapsody of Fire (τότε απλά Rhapsody), ερμηνεύοντας σε ντουέτο τη single έκδοση του ‘Magic of the Wizard’s Dream’.
Οι Rhapsody συνεργάστηκαν σε πολλές περιπτώσεις μαζί του έκτοτε.
Ακούγεται και σε άλλα τραγούδια τους, όπως το ‘Act VII – The Angels’ Dark Revelation’, αλλά το κυρίως μέρος της συμμετοχής του είναι στα πολλά αφηγηματικά μέρη που χρησιμοποιεί η μπάντα για να διηγηθεί τις επικές της ιστορίες.
Ως ο σοφός και παντογνώστης Wizard King, η στεντόρεια φωνή του Lee ηχεί από τον αόρατο θρόνο του, καθοδηγώντας τον ακροατή των Rhapsody of Fire μέσα από τις μάχες και τις τραγωδίες των ηρώων του συγκροτήματος.
Από το ‘Symphony of Enchanted Lands II – The Dark Secret’ μέχρι το ‘From Chaos to Eternity’, αλλά και μια μεταθανάτια παρουσία στον τελευταίο δίσκο της μπάντας ‘The Eighth Mountain’, ο μεγάλος ηθοποιός παίζει καθοριστικό ρόλο στην ατμόσφαιρα και την επική αίσθηση του συγκροτήματος.
Και φυσικά, στον τομέα της αφήγησης, δεν μπορεί να παραλείψει κανείς τη συμμετοχή του στο ‘Dark Avenger’ των Manowar, όπου και παίρνει τη θέση του επίσης μεγάλου Orson Welles, στην επανέκδοση του κλασικού ‘Battle Hymns’, αλλά και την επιστροφή του στο ρόλο του Δράκουλα, όταν άνοιξε το ομώνυμο ντεμπούτο των Hollywood Vampires.
Ο Christopher Lee δεν περιορίστηκε μόνο σε αφηγήσεις και guest εμφανίσεις ωστόσο. Έχει τρία EPs στο όνομά του, με covers τραγουδιών σε metal τόνους (δύο από αυτά τα EPs είναι… χριστουγεννιάτικα), αλλά και τέσσερις δίσκους.
Δύο εξ’αυτών είναι τα δικά του metal έπη, η ιστορία του Καρλομάγνου, μακρινού προγόνου του από την οικογένεια της μητέρας του. Το συμφωνικό ‘Charlemagne: By the Sword and the Cross’ και ο πιο heavy διάδοχός του, ‘Charlemagne: The Omens of Death’, αποτελέσματα συνεργασίας με ταλαντούχους μουσικούς.
Είναι η συμβολή του Christopher Lee σε ένα μουσικό είδος που αγαπούσε, δημιουργίες που οδήγησαν στη βράβευσή του με το βραβείο Spirit of Metal το 2010. Επισήμως ο γηραιότερος metal performer.
Ο Christopher Lee δεν ήταν απλά σπουδαίος ηθοποιός. Ήταν και δικός μας άνθρωπος, μέρος της κοινότητας της σκληρής μουσικής. Και έδωσε σε αυτή μέχρι το τέλος.
I'm howling at the moon Jumping like a baboon Life is not an art It is a stinky fart So I'm playing the bufoon ! Λυκάνθρωπος σεληνιασμένος Μπαμπουίνος τσαντισμένος Δεν είναι τέχνη η ζωή Μα πορδούλα βρωμερή Κι εγώ του χωριού ο τρελαμένος
I can fly like a bat Said the silly rat All day singing His tail swinging Until he was eaten by a cat Σαν νυχτερίδα πετώ Είπε το ποντίκι το κουτό Κι όλο τραγουδούσε Και την ουρά κουνούσε Μα έγινε της γάτας φαγητό
https://www.republicworld.com/lifestyle/festivals/national-limerick-day-know-more-about-its-history-significance.html Η Εθνική Ημέρα του Λίμερικ γιορτάζεται κάθε χρόνο στις 12 Μαΐου. Η Εθνική Ημέρα του Λίμερικ γιορτάζει τα γενέθλια του Άγγλου καλλιτέχνη, εικονογράφου, συγγραφέα και ποιητή Έντουαρντ Ληρ που γεννήθηκε στις 12 Μαΐου 1812. Ο Έντουαρντ Ληρ είναι ευρέως γνωστός για το χωρίς λογική στυλ γραφής του στη ποίηση, πεζογραφία και λίμερικ. Η Εθνική Ημέρα Λίμερικ γιορτάζει επίσης το ποίημα Λίμερικ. Τα ποιήματα Λίμερικ διαδόθηκαν από το Βιβλίο της Ανοησίας του Έντουαρντ Ληρ το έτος 1846. Τι είναι το Λίμερικ; Το Limerick είναι βασικά γνωστό ως ένα πολύ σύντομο χιουμοριστικό ανόητο ποίημα. Υπάρχουν ως επί το πλείστον πέντε στίχοι σε ένα λίμερικ. Οι πρώτοι δύο κάνουν ομοιοκαταληξία με τον πέμπτο και ο τρίτος και τέταρτος κάνουν ομοιοκαταληξία μαζί. Τα limericks έχουν ένα συγκεκριμένο ρυθμό που περιγράφεται επίσημα ως ανάπαιστος τρίμετρος. Ιστορία της Εθνικής Ημέρας Λίμερικ Η Εθνική Ημέρα Λίμερικ γιορτάζει τα γενέθλια του Έντουαρντ Ληρ. Ο Άγγλος καλλιτέχνης τιμάται για τη συμβολή του στον κόσμο της τέχνης. Ο κύριος λόγος για τον εορτασμό της Ημέρας του Λίμερικ είναι να θυμόμαστε τα απίστευτα έργα του κατά τη διάρκεια της ζωής του. Η ημέρα του Λίμερικ επικεντρώνεται στον εορτασμό των ποιημάτων Λίμερικ που ο Έντουαρντ Ληρ διέδωσε με το Βιβλίο της Ανοησίας στην ηλικία των 34 ετών. Η Ημέρα του Λίμερικ έχει να κάνει με την εκτίμηση των όμορφων αγγλικών ποιημάτων του Έντουαρντ Ληρ . Σημασία της Εθνικής Ημέρας Λίμερικ Το στιλ γραφής των limericks λέγεται ότι είναι μια εξαιρετική εισαγωγή στην ιδέα της ποίησης για τα παιδιά. Η Εθνική Ημέρα Λίμερικ βοηθά στη διατήρηση της επίγνωσης αυτού του ύφους ποιημάτων Εορτασμός Εθνικής Ημέρας Λίμερικ Ένας ιδανικός τρόπος για να γιορτάσουμε αυτήν την ημέρα θα ήταν να ξοδέψουμε λίγο χρόνο μαθαίνοντας περισσότερα για τα limericks και την ποίηση γενικά. Η Εθνική Ημέρα Λίμερικ μπορεί να γιορταστεί αφιερώνοντας λίγο χρόνο στον Έντουαρντ Ληρ και στα φανταστικά του λίμερικ. Μερικοί άνθρωποι γράφουν τα δικά τους λίμερικ αυτήν την ημέρα. Μερικά λίμερικ του Edward Lear (στα αγγλικά) There was a Young Lady There was a Young Lady whose chin Resembled the point of a pin; So she had it made sharp, and purchased a harp, And played several tunes with her chin There was an Old Man with a beard, Who said, ‘It is just as I feared! Two Owls and a Hen, Four Larks and a Wren, Have all built their nests in my beard!’’
A squirrel with a fiddle And a bunny with a riddle Went dancing all around Making a blaring sound Too much beer,I have to piddle Ένας σκίουρος να παίζει το βιολί Και μια λαγουδίνα εντελώς τρελή Ολόγυρα συνεχώς χορεύουν Τον κόσμο ξεκουφαίνουν Ώρα για πιπί, πάλι ήπια πολύ
.JPG?scale=both&w=1140&h=750&bgcolor=2a2f33)
