Τετάρτη 31 Ιουλίου 2019
Τρίτη 30 Ιουλίου 2019
Μπακίρια
Τρέχουνε οι άνθρωποι,μία πάνω και μια κάτω
Παλεύουνε σαν άλογα που κόλλησαν σε βάλτο
Ολημερίς να χτίζουνε,το βράδυ να γκρεμίζουν
Τη μοίρα τους,την ώρα τους,την τύχη τους να βρίζουν
Και σκέφτονται και κάνουνε οράματα και πράξεις
Και συνεχώς σφυρίζουνε σαν τρένα δίχως στάσεις
Σαν γύπες και σαν ύαινες μια ευκαιρία ψάχνουν
Μήπως και φτιάξουν τη ζωή που πίστευαν πως θα 'χουν
Άλλοι τα καταφέρνουνε κι άλλοι αποτυχαίνουν
Αλλά στο τέλος της ζωής στον Χάροντα πηγαίνουν
Για κέρμα κάποιοι ψάχνουνε,κάποιοι για να ξεφύγουν
Κι είναι κι αυτοί που προσπαθούν το κλάμα τους να πνίγουν
Όλοι μας παιδευόμαστε να φτιάξουμε μια ζήση
Κι όταν το σκεφτόμαστε κανείς μας δεν έχει ζήσει
Γι' αυτό σας λέω φίλοι μου,πιάστε γερά ποτήρια
Και να μην αναλώνεστε σ' ασήμια και μπακίρια
Γιατί σαν θα 'ρθει ώρα που το σήμαντρο χτυπήσει
Ποιος νοιάζεται αν δάκρυα κανείς για μας θα χύσει;
Μιχαήλ Ζένιου (6/11/1947 – 14/8/1974)
Η εργασία αυτή αναφέρεται στον ήρωα Μιχαήλ Ζένιου, που έπεσε μαχόμενος κατά την Τουρκική εισβολή του 1974. Το ενδιαφέρον μου για το θέμα αυτό οφείλεται στους ακόλουθους λόγους: Πρώτον, ο ήρωας αυτός είναι θείος μου, αδελφός του πατέρα μου, και αισθάνομαι υποχρέωση να ασχοληθώ μαζί του για να μάθω και εγώ περισσότερα αλλά και για να γίνει γνωστός και σε άλλους. Δεύτερο γιατί όλα όσα έχω ακούσει μέχρι σήμερα γι’ αυτόν με πείθουν ότι ο Μιχαήλ Ζένιου ήταν ένας πολύ ξεχωριστός άνθρωπος και μου κεντρίζουν το ενδιαφέρον να μάθω όσο το δυνατόν περισσότερες λεπτομέρειες από τη ζωή του αλλά και από τη δράση του κατά την Τουρκική εισβολή και τέλος τις περιπέτειες που έζησε ο ίδιος αλλά και τα λείψανά του μετά τη θυσία του. Τρίτο, γιατί πιστεύω πως παρόλο που οι ήρωες του 1974 είναι εξ ίσου σημαντικοί με τους ήρωες των άλλων αγώνων του Κυπριακού λαού, δυστυχώς παραμένουν άγνωστοι στους πολλούς και ιδιαίτερα σε μας τους νέους, που πολλά έχουμε να ωφεληθούμε από το παράδειγμά τους.
Νιώθω περήφανη για τον θείο μου και δεν λυπάμαι που δεν τον έχουμε σήμερα μαζί μας, γιατί εκείνος έκανε αυτό που ο ίδιος αισθανόταν ως χρέος του απέναντι στην πατρίδα του, που τόσο πολύ αγαπούσε. Λυπάμαι όμως γιατί δεν τον γνώρισα και στερήθηκα την επαφή με ένα πολύ σπουδαίο άνθρωπο.
ΣΥΝΤΟΜΗ ΒΙΟΓΡΑΦΙΑ
Ο ήρωας Μιχαήλ Ζένιου γεννήθηκε στο χωριό Τρούλλοι της Λάρνακας το 1947. Φοίτησε στο δημοτικό σχολείο των Τρούλλων.
Παιδί πολυμελούς οικογένειας από δέκα συνολικά παιδιά του Ζένιου και της Μαρίας, ανατράφηκε σε περιβάλλον με πλούσια πνευματική ζωή, με βαθιά πίστη στο Θεό και γνήσια αγάπη προς την πατρίδα.
Γι’ αυτό, σε ηλικία μόλις 11 χρονών πήρε τον όρκο και έγινε μέλος της ΑΝΕ, δηλαδή της Αλκίμου Νεολαίας της ΕΟΚΑ, που αποτελούσε την ελπίδα της Εθνικοαπελευθερωτικής Οργάνωσης των Κυπρίων.
Όταν έπρεπε να πάει στο γυμνάσιο μετοίκησε στη Λευκωσία για να μπορεί να φοιτήσει στο Παγκύπριο Γυμνάσιο. Εκεί δεν ήταν απλώς άριστος μαθητής αλλά και ενθουσιώδης χριστιανός με έντονη δράση ώστε να γίνει ιδρυτικό μέλος, ομαδάρχης και πρόεδρος του Χριστιανικού Ομίλου Μαθητών Παλουριώτισσας.
Τέλειωσε το κλασσικό τμήμα του Παγκυπρίου Γυμνασίου και κατάφερε να πετύχει στις εξετάσεις της Φυσικομαθηματικής Σχολής και να κερδίσει μάλιστα υποτροφία του Ιδρύματος Κρατικών Υποτροφιών της Ελλάδας. Αφού υπηρέτησε για 15 μήνες ως δόκιμος αξιωματικός στην εθνική φρουρά, πήγε στην Αθήνα για σπουδές. Η φοιτητική του ζωή ήταν και αυτή πλούσια σε εθνική και χριστιανική δράση και ανθρωπιά και αναφέρεται από πολλούς μέχρι σήμερα ως παράδειγμα προς μίμηση.
Τα καλοκαίρια λάμβανε μέρος σε φοιτητικές κατασκηνώσεις στην Ελλάδα και σε αποστολές για ενίσχυση των κατοίκων των παραμεθόριων περιοχών, όπως στα ελληνοαλβανικά σύνορα στην Ήπειρο. Επίσης, επέστρεφε κατά την καλοκαιρινή περίοδο στην Κύπρο και λάμβανε μέρος ως αρχηγός, στις κατασκηνώσεις των Κατηχητικών Σχολείων Παλουριώτισσας, όπου δεν έχανε ευκαιρία να μιλά στους νέους για την πίστη στο Χριστό και την αγάπη προς την Πατρίδα, που ήταν τα δύο ιδανικά στα οποία παρέμεινε πιστός μέχρι το θάνατό του.
Αφού πήρε το πτυχίο του ήρθε στην Κύπρο για να βοηθήσει τους γονείς του και να υποστηρίξει την οικογένειά του. Δυστυχώς, δεν υπήρχαν θέσεις για διορισμό στα δημόσια σχολεία γι’ αυτό εργάστηκε ως καθηγητής Φυσικής σε Ιδιωτικές Σχολές αφήνοντας τις πιο άριστες εντυπώσεις στους συναδέλφους, στους γονείς και στους μαθητές του.
Ο Μιχαήλ Ζένιου ανατράφηκε με την ελληνορθόδοξη παιδεία και πρόσφερε με τη σειρά του στη νεολαία τις πολύτιμες εμπειρίες της πνευματικής του ζωής. Δούλεψε ακούραστα για το καλό της νεολαίας της κοινότητας των Τρούλλων, που τον γέννησε, και της κοινότητας της Παλλουριώτισσας, που τον φιλοξένησε.
Παρόλο ότι έζησε λιγότερο από 27 χρόνια, ο ήρωας ήταν πολυγραφότατος. Διασόζοντια ομιλίες, ποιήματα , άρθρα και επιστολές του, σε χειρόγραφα ή δημοσιευμένα σε διάφορα περιοδικά.
Έπεσε μαχόμενος ως έφεδρος ανθυπολοχαγός για την υπεράσπιση της ελευθερίας της Κύπρου στις 14 Αυγούστου 1974 στην ακριτική περιοχή του Βορείου Πόλου στη Λευκωσία και τον έθαψαν χωρίς κηδεία σε ομαδικό τάφο στο Κοιμητήριο Λακατάμειας, το οποίο είχε μετατραπεί σε στρατιωτικό κατά την περίοδο της Τουρκικής εισβολής.
Το 2001 βρέθηκε μετά από περιπέτειες ολόκληρο το λείψανό του και στις 27 Οκτωβρίου του ίδιου χρόνου έγινε η κηδεία του ήρωα με απόδοση τιμών από την Εκκλησία και την Πολιτεία.
ΤΑ ΤΡΑΓΙΚΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ ΤΟΥ 1974
Οι μαύρες μέρες του πραξικοπήματος και του αλληλοσπαραγμού τον βρίσκουν πιστά και απαρασάλευτα προσηλωμένο στις αρχές της δημοκρατίας και της νομιμότητας. Όταν άκουσε πως έγινε το πραξικόπημα έκλαψε πικρά, γιατί, όπως εξήγησε ο ίδιος, το πραξικόπημα θα γινόταν αφορμή «να μισήσουν οι Κύπριοι την Ελλάδα». Γι ‘ αυτό όταν κλήθηκε από την πραξικοπηματική κυβέρνηση να παρουσιαστεί ως έφεδρος ανθυπολοχαγός, αρνήθηκε, αψηφώντας τις συνέπειες, λέγοντας πώς δεν ήθελε να λάβει μέρος σε αδελφοκτόνο πόλεμο. Μόλις, όμως, άκουσε ότι πάτησαν στην Κύπρο οι Τούρκοι έτρεξε να υπερασπιστεί τα άγια χώματα της πατρίδας μας. Στην πρώτη γραμμή του μετώπου, στην ακριτική περιοχή του Βορείου Πόλου στη Λευκωσία, ανέλαβε το χειρισμό του μοναδικού όλμου που υπήρχε. Με υπεράνθρωπες προσπάθειες και πίστη στο Θεό ότι δε θα επέτρεπε στους Τούρκους να πάρουν τη γη μας, πολεμούσε καταφέρνοντας βαριά πλήγματα στον εχθρό. Οι συμπολεμιστές του θαύμαζαν το θάρρος αλλά και την καλοσύνη, την ανθρωπιά και την ευαισθησία του. Διηγούνται ότι το βράδυ τον έβρισκαν γονατιστό μέσα σε κάτι θάμνους, να προσεύχεται στον Θεό και να κλαίει που αναγκάζεται να σκοτώνει για την υπεράσπιση της πατρίδας του.
Στη δεύτερη εισβολή ο Μιχαήλ Ζένιου πάλι εκεί, στην πρώτη γραμμή του μετώπου. Με τον όλμο του κατάφερε να καθυστερήσει την προέλαση των τανκς. Αλλά οι εχθροί ήταν πολλοί, τα τανκς, τα αεροπλάνα και οι τούρκικοι όλμοι έριχναν βροχή από βλήματα. Και τότε ο νέος Αυξεντίου έστειλε τους στρατιώτες του σε ασφαλισμένο μέρος και έμεινε μόνος με τον ξάδελφό του Σπύρο Βάσου Παπαχαραλάμπους, που ήταν στην ομάδα του, να χειρίζονται τον όλμο. Το μεσημέρι της 14ης Αυγούστου, παραμονή της Κοίμησης της Θεοτόκου, κοιμήθηκε, αφού τον κτύπησε το φονικό βλήμα του Τούρκου κατακτητή, που τραυμάτισε μαζί και τον αγαπημένο του ξάδελφο.
Έτσι είναι που ο Μιχαήλ Ζένιου πέρασε στο πάνθεο των ηρώων, έτσι είναι που έγινε σύμβολο εθνικής περηφάνιας, φιλιώνοντας την αρετή με την αντρεία, τη λεβεντοσύνη με τον πατριωτισμό, την ακλόνητη πίστη προς το Θεό με την πλήρωση του ιερού καθήκοντος προς την Κύπρο μας.
Λέει ο Γρηγόρης Χόπλαρος, Διευθυντής Δημοτικής Εκπαίδευσης, στον επιμνημόσυνο λόγο του: «Στην πιο όμορφη της νιότης του ώρα, ο Μιχαήλ Ζένιου, περισσά απλός και ταπεινός, λουσμένος το φως, με μια χριστιανική και ελληνική ποιότητα ψυχής ανυπέρβλητη, με όλη την αδιαφιλονίκητη πραότητα και γλυκύτητα του χαρακτήρα του, σκόρπισε τη λάμψη του στους ουρανούς των εθνικών μας πεπρωμένων και απέδειξε ότι ήταν αληθινά τα λόγια του σταυραετού του Μαχαιρά Γρηγόρη Αυξεντίου όταν έλεγε πως τ’ αληθινό μπόι των ανθρώπων μετριέται πάντα με το μέτρο της λευτεριάς».
Ντυμένος με τη στολή του ανθυπολοχαγού
«ΑΓΝΟΟΥΜΕΝΟΣ» ΓΙΑ 27 ΧΡΟΝΙΑ
Ο Μιχαήλ Ζένιου για πολλά χρόνια ήταν ανάμεσα στους ακήδευτους νεκρούς της εισβολής. Η μεγαλύτερη αδερφή του, η Παρασκευή, που ανήκε στο νοσηλευτικό σώμα, μαθαίνοντας ότι είχε μεταφερθεί κτυπημένος στο Νοσοκομείο, τον έψαχνε ανάμεσα στους τραυματίες. Όταν δεν τον βρήκε, πήγε να τον ψάξει και ανάμεσα στους νεκρούς. Έξω από το νεκροτομείο είδε να κουβαλούν πτώματα και να τα φορτώνουν σε ένα φορτηγό. Εκεί της είπαν ότι περιλαμβάνεται στον κατάλογο των νεκρών. Ζήτησε να τον δει, μα δεν την άφησαν. Έμαθε όμως πως θα μεταφέρουν τους νεκρούς στη Λακατάμεια. Τους ακολούθησε μέχρι το κοιμητήριο και εκεί, σφίγγοντας την καρδιά της, ανέβηκε στο φορτηγό και ανακάλυψε τον αδελφό της τυλιγμένο σε ένα σεντόνι, κάτω από κάποιον άλλο νεκρό της εισβολής. Τα χαντάκια ήταν έτοιμα να δεχτούν τα άψυχα παλικάρια, μαζί και τον αδελφό της, σε ομαδικούς τάφους, χωρίς κηδεία, τον ένα πλάι στον άλλον.
Πέρασαν χρόνια και άρχισε η διαδικασία της εκταφής των νεκρών για να διαπιστωθεί η ταυτότητα του καθενός. Η μητέρα και τα αδέλφια του ήρωα δώσανε αίμα για να μπορέσουν οι επιστήμονες να εντοπίσουν τα λείψανά του. Η διαδικασία όμως καθυστερούσε, μέχρι το σημείο που η αδελφή του που τον είχε δει νεκρό στο φορτηγό, να αρχίσει να αμφιβάλλει αν ήταν πραγματικά εκείνος. Η οικογένεια του ήρωα πληροφορήθηκε αργότερα ότι οι επιστήμονες βρήκαν και ταυτοποίησαν το κάτω μέρος του λειψάνου του, όμως δεν έβρισκαν το πάνω μέρος. Τι είχε συμβεί; Ο Μιχαήλ Ζένιου ήταν μεγαλόσωμος, ψηλός και γεροδεμένος. Όταν τον έριξαν στον ομαδικό τάφο, επειδή δεν τον χωρούσε, έπεσε λοξά. Κι’ όταν τη δεκαετία του 1980 ξέθαψαν τους Ελλαδίτες για να τους δώσουν στους δικούς τους, ξέθαψαν το πάνω μέρος του ήρωα, που βρισκόταν κάτω από ταφόπλακα με το όνομα ενός Ελλαδίτη νεκρού και τον έδωσαν στους δικούς του. Εκείνοι, αναγνώρισαν από κάποια σημάδια ότι αυτός δεν ήταν ο δικός τους νεκρός και έτσι το πάνω μέρος του λειψάνου του ήρωα παρέμεινε στα … «αζήτητα» σε ένα κιβώτιο στον Τύμβο της Μακεδονίτισσας, όπου είχαν μεταφερθεί τα λείψανα των Ελλαδιτών πεσόντων. Εκεί ανακάλυψαν τελικά και το πάνω μέρος των λειψάνων του και κάλεσαν την οικογένεια να τον δουν για να πειστούν ότι αυτός ήταν ο γιος, αδελφός, θείος Μιχαήλ Ζένιου!
Γράφει ο Βορειοηπειρώτης λογοτέχνης Πέτρος Τσερκέζης στην εφημερίδα της Βορείου Ηπείρου «Αφύπνηση»: «Η καρδιά της μάνας, φτιαγμένη από αγάπη, στοργή και ελπίδα, περίμενε την επιστροφή του παλικαριού της, όπως ακόμα μέχρι σήμερα δεκάδες μαυροφορεμένες, με τις φωτογραφίες των αγαπημένων τους, βγαίνουν και διαμαρτύρονται στο Λήδρα Πάλας, κουβαλώντας ένα τριαντάχρονο πένθος στους ώμους τους. Φαίνεται πως οι φαρδιοί ώμοι της κυρίας Μαρίας είχαν φτιαχτεί για να κρατήσουν το βαρύ φορτίο της ζωής και του θανάτου. Το θάνατο τον αποδέχτηκαν αργά. Όταν βρέθηκαν τελικά τα οστά του παλικαριού, αλλού το κεφάλι και το πάνω μέρος του κορμού κι αλλού η λεκάνη και τα κάτω άκρα και αποσαφηνίστηκε η ταυτότητα του με τη μέθοδο του DNA. Ένα μνημειώδες λαϊκό προσκύνημα στην εκκλησία της Παλλουριώτισσας και στη γενέτειρά του, Τρούλλους, για να του δώσουν τον ύστατο φόρο τιμής και να τον συνοδέψουν στο πάνθεο των ηρώων, όπως ταιριάζει στους μεγάλους ήρωες, στα πρωτοπαλίκαρα του λαού που έφυγαν στις σκληρότατες και αιματηρές μάχες του 74 ενάντια στον Αττίλα. Η καρδιά της μάνας ράγισε ξανά, δάκρυσαν τα μάτια της, ενώ η ψυχή της πλημμύρισε από περηφάνια, όπως τα μάτια των ανθρώπων που τον σήκωναν στα χέρια, που τον σήκωναν στους ώμους, ψηλά, ψηλά στο ζενίθ της δόξας των ηρώων. Δε λύγισαν οι ώμοι της γριάς μητέρας, γιατί η ζωή είχε μάθει εκείνα τα χέρια και τους ώμους της να δουλεύουν και ν’ αντέχουν. Με τα δυνατά της χέρια, εκείνη, όχι μόνο είχε μπορέσει να κρατήσει και να θρέψει την πολυμελή οικογένειά της, αλλά και να σπουδάσει όλα τα τέκνα και να τα μορφώσει σαν άξιους πολίτες μιας νέας κοινωνίας».
Στο εργαστήριο Φυσικής στο Πανεπιστήμιο Αθηνών.
Ο ΠΟΙΗΤΗΣ ΜΙΧΑΗΛ ΖΕΝΙΟΥ
Ο Μιχαήλ Ζένιου ήταν και σπουδαίος λογοτέχνης. Έγραφε ποιήματα για τη λευτεριά, για την αγάπη του για την πατρίδα μας και την πίστη στον Θεό. Πέρα από τα ποιήματά του σώζονται επίσης διάφορα άλλα κείμενά του, όπως ομιλίες σε εθνικές και εκκλησιαστικές γιορτές και εκδηλώσεις και επιστολές του σετο οικογενειακό και φιλικό του περιβάλλον, από τις οποίες φαίνονται η βαθιά του πίστη στο Θεό, η φιλοπατρία του αλλά και η ωριμότητά του, που του επιτρέπει να στηρίζει και να συμβουλεύει ακόμα και μεγαλύτερούς του, που του ζητούσαν τη συμβουλή του.
Στην κατασκήνωση ως Αρχηγός
Ένα ποίημά του για την αγαπημένη του Βόρειο Ήπειρο, που έγραψε όταν ήταν σε κατασκήνωση στα ελληνοαλβανικά σύνορα είναι το ακόλουθο, που δημοσιεύτηκε στο περιοδικό «Η Δράσις μας», στην Αθήνα:
ΜΗΝΥΜΑ ΣΤΗΝ ΣΚΛΑΒΑ ΓΗ
(Εμπνευσμένον από την κατασκήνωσιν της Χριστιανικής Φοιτητικής Δράσεως στην ακριτική περιοχή της Κονίτσης στα ελληνοαλβανικά σύνορα)
Ο Σαραντάπορος κυλά
θλιμμένος τα νερά του
κι είναι πνιγμένο βογγητό
το αργοκύλισμά του
Δάκρυα καυτά στην κοίτη του
κυλούν και πάν μακριά μας
και παίρνουνε στη σκλάβα γη
κομμάτια απ’ την καρδιά μας
-Χαιρέτησε τους αδελφούς
ποτάμι αγαπημένο
όπου στενάζουν και πονούν
και μην κυλάς θλιμμένο
-Δος τους ελπίδα κι ανδρειά
και γλυκομίλησέ τους
για τη γλυκιά τη Λευτεριά
και παρηγόρησέ τους
-Ψιθύρισέ τους μυστικά
για τη λαμπρή τη μέρα
που θα τους πάεις όλος χαρά
της Λευτεριάς αγέρα
-Μα ως τότε ας ζουν με υπομονή
κι ας τρέφουν την ελπίδα
πως θα μας δώσει ο Ουρανός
τρανή ξανά πατρίδα!
Ένα ποίημα που είχε δημοσιευτεί στο περιοδικό «Ανεβαίνοντας» στα 18 του χρόνια και αποδεικνύει τη βαθιά του πίστη στο Θεό και τον προσωπικό του πνευματικό αγώνα είναι:
Οικογενειακή φωτογράφηση
ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ
Παληά μου χρόνια αξέχαστα
Παιδιάστικα μου χρόνια,
Μαζί σας περπατούσα ξέγνοιαστα
Κι’ έπαιζα αδιάκοπα στ’ αλώνια.
Τώρα στη δύση της ζωής
Αναζητάω τη ξεγνοιασιά και τη γαλήνη
Και την ειρήνη της ψυχής
Που τώρα φεύγει και μ’ αφήνει.
Πάνε τα χρόνια κι’ οι ελπίδες
Χάνονται στο σκληρό το παρελθόν,
Φεύγουν τα φώτα κι’ ακτίδες
Και σβήνονται στον ουρανό.
Μα πάντα μια ελπίδα ζη
Και μια ακτίδα μένει
Μες’ την ψυχή μου την αγνή:
Η αγάπη Του η ευλογημένη.
ΑΠΟΔΟΣΗ ΤΙΜΩΝ ΣΤΟΝ ΜΙΧΑΗΛ ΖΕΝΙΟΥ
Η Εκκλησία και η Πολιτεία, οι στρατιωτικές αρχές, οργανωμένα σύνολα και μεμονωμένα άτομα έχουν εκφράσει σε διάφορες περιόδους και με διάφορους τρόπους την ευγνωμοσύνη τους προς τον ήρωα Μιχαήλ Ζένιου για τη θυσία του.
Σε ένδειξη τιμής και ευγνωμοσύνης προς τον ήρωα, αφιέρωσαν δρόμους στο όνομά του οι Δήμοι Λευκωσίας, Αγλαντζιάς, Έγκωμης και Αραδίππου και οι κοινότητες Τρούλλων και Ορόκλινης.
Στην Παλλουριώτισσα και στους Τρούλλους τελείται κάθε χρόνο μνημόσυνο, ενώ και στις δύο κοινότητες αφιερώθηκαν στο όνομά του αίθουσες των Κατηχητικών Σχολείων και έγιναν προς τιμήν του αγώνες και άλλες εκδηλώσεις. Στους Τρούλλους κτίζεται στη μνήμη του το εξωκλήσι της Παναγίας ‘Ρόδον το Αμάραντον’.
Στο στρατόπεδο Γεωργίου Κάρυου στο Ακάκι υπάρχει μνημείο προς τιμήν του Γεωργίου Κάρυου, αγωνιστή της ΕΟΚΑ και του Μιχαήλ Ζένιου, έφεδρου ανθυπολοχαγού μαζί με τους πεσόντες του 211 Τάγματος Πεζικού.
Στον Τύμβο της Μακεδονίτισσας υπάρχει κενοτάφιο του ήρωα, ενώ ο Τάφος του, βρίσκεται στους Τρούλλους μαζί με τον Τάφο του πατέρα του, που δεν άντεξε το χαμό του και κοιμήθηκε επτά μήνες μετά τη θυσία του γιού του.
Προς τιμήν του ήρωα γράφτηκαν διάφορα ποιήματα, τραγούδια, νεκρολογίες και επιμημόσυνοι λόγοι, από γνωστούς, φίλους, συγγενείς και επίσημα πρόσωπα. Δημοσιεύεται στη συνέχεια ποίημα του αδελφού του ήρωα Ιωάννη Ζένιου, από το περιοδικό «Ανεβαίνοντας».
ΓΡΑΜΜΑ ΣΤΟ ΝΕΚΡΟ ΑΝΘΥΠΟΛΟΧΑΓΟ ΤΟΥ ΒΟΡΕΙΟΥ ΠΟΛΟΥ
Γλυκά κοιμήσου, αδελφέ μου, αγαπημένε.
Τυχερό τούτο το χώμα,
που δέχτηκε την κλήση της ταφής σου.
Γλυκά κοιμήσου, αδελφέ μου, αγαπημένε,
στην αγκαλιά τούτου του τόπου,
που’ χες κρυφά τόσο αγαπήσει.
Γι’ αυτό το χώμα, που σε σκέπασε για πάντα,
έδωσες και την ύστερη πνοή σου.
Γλυκά κοιμήσου, αδελφέ μου, αγαπημένε,
γιατί κι’ εκείνη, που τη ζωή της ένωσε μαζί σου
«κι’ αν την όψη σου ξεχάσει,
την ψυχή σου δεν ξεχνά»
Λεβεντόκορμε, κοιμήσου
τον ύπνο της χαράς και της γαλήνης.
Λεβεντόψυχε, κοιμήσου
γιατί το αίμα σου θεμέλιωσε τη νίκη.
Κοιμήσου, αγωνιστή της Λευτεριάς
κι’ η Λευτεριά ροδίζει στο νησί μας.
Κοιμήσου, του Χριστού τραγουδιστή
κι’ ο Βάρβαρος δεν τούρκεψε τη γη μας.
Γι’ αυτό γλυκά και ήσυχα κοιμήσου…
ΕΠΙΛΟΓΟΣ
Ο ήρωας Μιχαήλ Ζένιου, παρομοιάστηκε από ορισμένους με τον Γρηγόρη Αυξεντίου γιατί όπως και εκείνος, έστειλε τους στρατιώτες του να προστατευθούν και έμεινε ο ίδιος μόνος με τον ξάδελφό του να χειρίζεται το μοναδικό στοιχείο όλμου που είχαν στη διάθεσή τους. Άλλοι τον παρομοιάζουν με τον Ευαγόρα Παλληκαρίδη, γιατί όπως και εκείνος, ήταν ποιητής και νέος. Άλλοι μίλησαν για το «γελαστό παιδί», που «σκοτώσαν οι εχθροί μας», σύμφωνα με το γνωστό τραγούδι του Μίκη Θεοδωράκη, λόγω του ευχάριστου χαρακτήρα του. Άλλοι μίλησαν για τον «χαμένο ανθυπολοχαγό του Βορείου Πόλου» κατά το ποίημα του Ελύτη «για το χαμένο ανθυπολοχαγό της Αλβανίας», θυμίζοντας την ίδια ώρα την αγάπη του για τη Βόρειο Ήπειρο.
Ένα είναι σίγουρο. Πως ο Μιχαήλ Ζένιου είναι ένας ακόμα ήρωας της Κύπρου μας, ένας ακόμα μάρτυρας της πίστης μας, για τον οποίο πρέπει να είμαστε περήφανοι και μελετώντας περισσότερο τη ζωή και το θάνατό του, να τον έχουμε σαν οδηγό μας στα δύσκολα χρόνια που περνούμε.
Ειρήνη Ζένιου
ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ
1. Ομιλία Υπουργού Άμυνας στο μνημόσυνο του ήρωα Μιχαήλ Ζένιου http://www.mod.gov.cy/mod/mod.nsf/All/0D5202B259E2EF92C22574F6004436AF?OpenDocument
2. Ομιλία Υπουργού Παιδείας και Πολιτισμού στο μνημόσυνο του ήρωα Μιχαήλ Ζένιου http://www.cyprus.gov.cy/moi/pio/pio.nsf/All/47134BB1292CF88EC22572170053516B?OpenDocument
3. Ομιλία Υπουργού Γεωργίας στο μνημόσυνο του ήρωα Μιχαήλ Ζένιου http://www.cyprus.gov.cy/moa/agriculture.nsf/0/721db1e761e218bdc2257379004115bc/$FILE/21.10.2007%20OMILIA%20STO%20MNIMOSINO%20TOU%20HROA%20MIXAHL%20ZENIOU%20STOUS%20TROULLOUS%201.pdf
4. Ομιλία Διευθυντή Δημοτικής Εκπαίδευσης κ. Γρηγόρη Χόπλαρου στο μνημόσυνο του ήρωα Μιχαήλ Ζένιου
5. Ομιλία Διευθυντή Μέσης Εκπαίδευσης κ. Ανδρέα Σκοτεινού στο μνημόσυνο του ήρωα Μιχαήλ Ζένιου
6. Επικήδειος Λόγος Υπουργού Εξωτερικών στο μνημόσυνο του ήρωα Μιχαήλ Ζένιου
7. Επικήδειος Λόγος Ιωάννη Ζένιου στο μνημόσυνο του ήρωα Μιχαήλ Ζένιου
8. Πεσόντες Παγκυπρίου Γυμνασίου http://agrino.org/pangyprio/persta.html
9. Περιοδικό «Ανεβαίνοντας», Λευκωσία
10. Περιοδικό «Η Δράσις μας», Αθήνα
11. Περιοδικό «Αγροτικά Νέα», Αθήνα
12. Εφημερίδες «Φιλελεύθερος», «Σημερινή», «Πολίτης», Λευκωσία
13. Εφημερίδα «Πελοπόννησος», Πάτρα
14. Εφημερίδα «Αφύπνιση», Αργυρόκαστρο Βορείο
Για περισότερα κείμενα και φώτο: Ηρωομάρτυρας Μιχαήλ Ζένιου
Κυριακή 28 Ιουλίου 2019
Ο "επικίνδυνος ποιητής " Ahmad Shamlou
Πηγή: Radio Farda του RFE / RL
Οι ιρανικές δυνάμεις ασφαλείας εμπόδισαν τους οπαδούς του αείμνηστου ποιητή Αχμάντ Σάμλου, ο οποίος πίεζε για περισσότερες ελευθερίες και είχε απαγορευτεί μέρος της δουλειάς του από διαδοχικές κυβερνήσεις, να τιμήσουν την 18η επέτειο από το θάνατό του.
Ο ιρανός ποιητής Αχμάντ Σαμλού (1925-2000)
(έργο του Μποζόργκμερ Χοσεϊνπούρ )
Αυτόματη μάρτυρας δήλωσε στο ραδιοφωνικό σταθμό RFE / RL ότι δέκα υποστηρικτές του Σαμλού προσπάθησαν να πραγματοποιήσουνεπιμνημόσυνη τελετή στον τάφο του σε νεκροταφείο στην πόλη Καράι, δυτικά της Τεχεράνης, στις 24 Ιουλίου.
Ωστόσο, οι δυνάμεις ασφαλείας έκλεισαν τις πύλες του νεκροταφείου για να αποφευχθεί οποιαδήποτε συγκέντρωση στον τάφο του Σαμλού, είπε ένα μέλος της Ένωσης Συγγραφέων του Ιράν που προσπάθησε να παρευρεθεί στην εκδήλωση.
Ο Σαμλού, ο οποίος έγραψε ποιήματα που περιγράφουν μια ατμόσφαιρα φόβου και καταπίεσης μετά την επανάσταση του 1979 που ανέτρεψε τον Σάχη και οδήγησε στην ισλαμική κυριαρχία, θεωρείται από πολλούς ότι ήταν ο πιο σημαντικός σύγχρονος ποιητής του Ιράν.
Κάποια από τα έργα του απαγορεύτηκαν στο Ιράν από τη κοσμική διακυβέρνηση του Σάχη που υποστηριζόταν από τη Δύση.
Οι αρχές κατά τα παρελθόντα χρόνια εμπόδισαν επανειλημμένα τους ανθρώπους να τιμήσουν τον θάνατο του Σαμλού και να τελούν μνημόσυνα στον τάφο του στο Karaj.
Φέτος, αυτόπτες μάρτυρες δήλωσαν ότι οι πύλες του νεκροταφείου παρέμειναν κλειστές αφού οι δυνάμεις ασφαλείας διασκόρπισαν το πλήθος.
Σύμφωνα με δημοσιεύματα, συνελήφθησαν μέχρι πέντε άτομα, μεταξύ των οποίων δύο μέλη της Ένωσης Συγγραφέων, τα οποία τα τελευταία χρόνια έχουν πιεστεί από τις αρχές.
Ένας από τους κρατούμενους αργότερα απελευθερώθηκε, ανέφεραν ρεπορτάζ .
Ο Shamlou τιμήθηκε με το Βραβείο Ελευθερίας της Έκφρασης από τη Human Rights Watch (HRW) για τις προσπάθειές του για την υποστήριξη των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.
Πέθανε στην Τεχεράνη το 2000.
... Payvand News - 07/26/19 ... -
Αντιγόνη Τσιούλη,σολίστ στην περίφημη Όπερα του Καΐρου
https://www.fosonline.gr/plus/moysiki/article/60529/mia-ellinida-solist-sto-mpaleto-tis-operas-toy-kairoy
«Ελληνικό χρώμα» αποπνέει τα τελευταία πέντε χρόνια η Όπερα του Καΐρου, έχοντας στελεχώσει το περίφημο μπαλέτο της με μία νέα Ελληνίδα χορεύτρια κλασικού χορού που διαπρέπει και έχει ήδη ξεχωρίσει από πολλές συναδέλφους της, ξεκινώντας να λαμβάνει και ρόλους σολίστ.
Πρόκειται για την Αντιγόνη Τσιούλη: μία Αθηναία από το Χαϊδάρι, που ξεκίνησε το μπαλέτο σε ηλικία 7 ετών σε μία ερασιτεχνική σχολή χορού στο Χαιδάρι, και περνώντας μετά από εξετάσεις, σε ηλικία 14 ετών, στο φυτώριο της Εθνικής Λυρικής Σκηνής της Αθήνας. Παρακολουθώντας παράλληλα μαθήματα από τη δασκάλα της, Τάνια Μιλτένοβα, φοίτησε για ένα χρόνο το 2010 στο προεπαγγελματικό τμήμα της Κρατικής σχολής Ορχηστικής Τέχνης. Το 2011 έγινε δεκτή στην Ανώτερη Επαγγελματική Σχολή Χορού της Εθνικής Λυρικής Σκηνής, όπου και αποφοίτησε το 2014 από το τμήμα χορευτών-καθηγητών χορού.
Και τότε ήταν η χρονιά που αποφάσισε να δοκιμάσει τις δυνάμεις της «εκτός των τειχών», με την περίφημη Όπερα του Καΐρου να την καλεί να στελεχώσει το διάσημο μπαλέτο της.
«Όταν έγινα δεκτή, η χαρά μου ήταν απερίγραπτη», δηλώνει στο ΑΠΕ-ΜΠΕ «γιατί θα ακολουθούσα το όνειρό μου, να ασχοληθώ με τον κλασικό χορό. Τον πρώτο χρόνο η θέση ως χορεύτρια στο corps de ballet ως μέλος του μπαλέτου. Από τον δεύτερο χρόνο ξεκίνησα να έχω κάποιους ρόλους και σταδιακά έγινα σολίστ».
Η Αντιγόνη Τσιούλη, όμως, δε σταμάτησε εκεί. Ξεκίνησε να εργάζεται και δασκάλα μπαλέτου, έργο καταρχήν τιμητικό αλλά και σημαντικό, καθώς όπως η ίδια δηλώνει: «Στόχος μου είναι να εξελίσσομαι στην δουλειά μου,αλλά και ως άνθρωπος».
«Πώς βλέπεις το μέλλον σου στην Αίγυπτο», την ρωτάμε.
«Η ζωή ενός χορευτή είναι απρόβλεπτη», μας απαντάει η Αντιγόνη Τσιούλη. «Θα ήθελα όμως κάποια στιγμή να γυρίσω στην Ελλάδα και να κάνω την δική μου σχολή χορού. Θα ήθελα να μεταφέρω τις γνώσεις και την εμπειρία μου σε μαθητές που έχουν όνειρα, σαν αυτά που είχα και εγώ στην ηλικία τους. Και φυσικά δε θέλω να χάσω την επαφή με θέματα σημαντικότερα στη ζωή, όπως το να κάνω κάποια στιγμή την δική μου οικογένεια».
«Πώς νιώθεις ως Ελληνίδα στην Αίγυπτο;»
«Στην αρχή ήταν λίγο δύσκολα και οι πρώτες εβδομάδες ιδιαίτερα μοναχικές. Στην πορεία, όμως, συνήθισα στον τρόπο ζωής, στη διαφορετική κουλτούρα και νοοτροπία. Οι Αιγύπτιοι είναι ιδιαίτερα φιλικοί ειδικά με εμάς τους Έλληνες. Έχω αποκτήσει πολλούς φίλους εντός όπερας και εκτός. Ιδιαίτερα στον χώρο της όπερας, εργάζονται πολλοί αξιόλογοι χορευτές από όλον τον κόσμο. Και είναι τιμή μου να συνεργάζομαι μαζί τους, γιατί τα εφόδια που λαμβάνω είναι ανεκτίμητα. Κρατώ επαφή όμως και με τους Έλληνες εδώ στο Κάιρο και συμμετέχω όσο μπορώ σε ό,τι διοργανώνει η ελληνική παροικία στην αιγυπτιακή πρωτεύουσα. Κάθε εμπειρία μου προσφέρει αξέχαστες στιγμές και συναισθήματα. Νιώθω ότι πρέπει να δουλεύω σκληρά. Να θέτω τον πήχη ψηλά. Και να δίνω τον καλύτερό μου εαυτό για να κάνω περήφανη την χώρα μου».
Πηγή: ΑΠΕ-ΜΠΕ
Σάββατο 27 Ιουλίου 2019
Η αυτοσχέδια ποίηση της Υεμένης αντιστέκεται στον πόλεμο
Σε μια διάσκεψη στο Κάιρο στις αρχές του μήνα, μια ομάδα μελετητών, ποιητών και εκπροσώπων της κυβέρνησης της Υεμένης με έδρα το Aden ξεκίνησε τη διαδικασία να συμπεριληφθεί μια παραδοσιακή μορφή ποίησης από την Υεμένη στο μητρώο της Unesco για την Άυλη Πολιτιστική Κληρονομιά της Ανθρωπότητας.
Μαζί με την επίσημη αναγνώριση, μια αίτηση για εγγραφή στον κατάλογο αποτελεί ένα βήμα προς την κατεύθυνση της διατήρησης των πολύτιμων πολιτιστικών πρακτικών ζωντανών, καθώς η αίτηση πρέπει να περιλαμβάνει ένα «σχέδιο διασφάλισης».
Η Dan Hadrami είναι μια παραδοσιακή μορφή αυτοσχέδιας ποίησης, που συνήθως συνοδεύεται από τραγούδι , χορό και μουσική, που εκτελείται τακτικά σε κοινωνικές συναντήσεις στην περιοχή Hadramawt της νότιας Υεμένης.
"Υπάρχει μια παράδοση δημόσιων ποιητικών διαγωνισμών μεταξύ των Αράβων που χρονολογείται από την προ-ισλαμική εποχή", δήλωσε ο Jean Lambert, ένας από τους διοργανωτές της διάσκεψης και ερευνητής στο Musée de l'Homme, στο Παρίσι, αναφερόμενος στους θρυλικούς διαγωνισμούς ποίησης που πραγματοποιήθηκαν στο Suq Ukath στη Μέκκα κατά τους αιώνες πριν από τον προφήτη Μωάμεθ. "Αλλά μεταξύ των παραδόσεων που συνεχίζονται, αυτή είναι ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα γιατί παραμένει ζωντανή και έχει τα δικά της συγκεκριμένα τελετουργικά και διαδικασίες".
Η Dan Hadrami εκτελείται σε όλη την Υεμένη και η δημοτικότητά της έχει εξαπλωθεί, με τροποποιημένη μορφή, στην Ινδονησία και τη Μαλαισία . Η Ιρακινή μουσικολόγος Scheherazade Qassim Hassan έκανε ηχογραφήσεις της Dan Hadrami που κυκλοφόρησαν σε compact disc το 1998.
Η λέξη "dan" είναι μια μουσική συλλαβή χωρίς λεκτική σημασία, παρόμοια με τις συλλαβές "do re mi" που χρησιμοποιούνται στην ευρωπαϊκή μουσική ή τη φράση "ya layla" που χρησιμοποιείται σε κάποια είδη αραβικού φωνητικού αυτοσχεδιασμού. Σε μια παράσταση dan , ένας τραγουδιστής θα τραγουδήσει μια μελωδία χρησιμοποιώντας τη συλλαβή, και οι συμμετέχοντες θα πάρουν τις σειρά για να απαγγείλουν αυτοσχέδιους στίχους εμπνευσμένους από τη μελωδία. Στους στίχους τους, ο Λάμπερτ λέει ότι οι συμμετέχοντες κάνουν συνήθως ποιητικές παρατηρήσεις για τη ζωή - «άνθρωπος και Θεός, άνθρωπος και μοίρα, σοφία και φιλοσοφία, ευτυχία και δυστυχία».
Διατήρηση μιας πολιτιστικής παρουσίας
Ο Lambert, ειδικός στην παραδοσιακή μουσική της Υεμένης, δήλωσε ότι το κίνητρο για το συνέδριο και για την εκστρατεία να συμπεριληφθεί η Dan Hadrami στο μητρώο της άυλης πολιτιστικής κληρονομιάς της Unesco ήταν η ανάγκη διατήρησης της παρουσίας της Υεμένης στον διεθνή πολιτισμό σε μια περίοδο κρίσης.
"Οι φίλοι μου στην Υεμένη υπέφεραν για χρόνια λόγω του πολέμου", δήλωσε ο Λάμπερτ, "αλλά τώρα αρχίζουν να ανακάμπτουν, παρόλο που ο πόλεμος δεν έχει σταματήσει. Λόγω του πολέμου, αισθάνονται, πρέπει να προστατεύσουμε τον πολιτισμό μας, γιατί αυτό θα είναι το καλύτερο εργαλείο για την ανασυγκρότηση της Υεμένης μετά τον πόλεμο. "
Η επιλογή της Dan Hadrami μεταξύ άλλων πιθανών πολιτισμικών μορφών της Υεμένης έγινε, δήλωσε ο Lambert, επειδή η περιοχή Hadrami παρέμεινε συγκριτικά ανέπαφη από τον εμφύλιο πόλεμο της χώρας. Ο Lambert συμμετείχε σε μια προηγούμενη προσπάθεια να προσθέσει μια μουσική μορφή στο μητρώο της UNESCO που αντιπροσωπεύει ένα διαφορετικό μέρος της χώρας: το τραγούδι Sana'a , μια ομάδα τραγουδιών που τραγουδιόταν σε κοινωνικές συναντήσεις, καταγράφηκε το 2008.
Η ένταξη στο μητρώο της UNESCO για την άυλη πολιτιστική κληρονομιά "είναι μια πολύ μακρά και γραφειοκρατική διαδικασία", δήλωσε ο Lambert. "Μπορεί να χρειαστούν χρόνια."
Η Lucia Iglesias Kuntz, εκπρόσωπος της UNESCO, δήλωσε ότι η συμμετοχή στο μητρώο της Unesco πρέπει να ζητηθεί επισήμως από τις συμμετέχουσες κυβερνήσεις των κρατών. Το κράτος που υποβάλλει την αίτηση, έγραψε σε ένα ηλεκτρονικό μήνυμα, πρέπει να περιγράψει λεπτομερώς τη μορφή και να καθορίσει την αξία της στην πολιτιστική κληρονομιά μιας χώρας.
"Πρέπει επίσης να προετοιμάσουν ένα σχέδιο διασφάλισης, να αποδείξουν ότι οι κοινότητες των επαγγελματιών δίνουν την συνειδητή συναίνεσή τους" για να συμπεριληφθούν στο μητρώο, έγραψε. "Μόλις υποβληθεί η υποψηφιότητα, εξετάζεται από μια επιτροπή εμπειρογνωμόνων αξιολόγησης και η τελευταία λέξη δίνεται από τη Διακυβερνητική Επιτροπή για τη Διαφύλαξη της Άυλης Πολιτιστικής Κληρονομιάς, ανεξάρτητο όργανο που συνεδριάζει μια φορά το χρόνο".
Επιφυλακτική υποδοχή
Στην περίπτωση της Dan Hadrami, η αίτηση υποστηρίζεται από την διεθνώς αναγνωρισμένη κυβέρνηση της Υεμένης, η οποία σήμερα εδρεύει στη νότια πόλη του λιμανιού Aden. Στη διάσκεψη του Καΐρου συμμετείχε ο Marwan Dammaj , υπουργός πολιτισμού στη διοίκηση με έδρα το Aden.
Η Najwa Adra , ειδικός του πολιτισμού της Υεμένης στην Αυστριακή Ακαδημία Επιστημών, υποδέχτηκε επιφυλακτικά το σχέδιο που συμπεριέλαβε την Dan Hadrami στο μητρώο της Unesco.
«Όλα εξαρτώνται από το τι συμβεί μετά τη σύγκρουση», είπε. "Εάν υποβάλλουν αίτηση στην Unesco, ποια χώρα υποβάλλει την αίτηση;"
"Σε αυτήν την τρέχουσα σύγκρουση," δήλωσε η Άντρα, "οι παραδόσεις κρατιούνται σε εκπληκτικό βαθμό. Όλοι αναμέναμε να διαλυθούν οι παραδόσεις με τον πόλεμο, αλλά φαίνεται ότι τα μέρη της Υεμένης που είναι τα πιο ανθεκτικά είναι εκείνα που έχουν κρατήσει τις παραδόσεις τους ».
"Σε πολλά μέρη του νότου παραμένουν παραδόσεις παρά την - ή αντιστεκόμενες στη - σύγκρουση. Είναι σαν ένας τρόπος αντιμετώπισης », είπε. "Οι πρακτικές που είχαν πεθάνει έχουν αναζωογονηθεί. Είναι ένας τρόπος να επιβεβαιώσεις την ταυτότητά σου μπροστά στη γεωπολιτική απειλή ».
Εξέφρασε επίσης την ελπίδα ότι τα πανεπιστήμια της Υεμένης θα δώσουν μεγαλύτερη προσοχή από ό, τι κάνουν τώρα στην πολιτιστική κληρονομιά της χώρας. «Οι διαλέξεις σχετικά με την κληρονομιά στα πανεπιστήμια», γράφει σε ένα ηλεκτρονικό μήνυμα, «θα μπορούσαν να βοηθήσουν στην ανάπτυξη ενός διαλόγου μεταξύ των πολιτικών ιθυνόντων και των νέων σχετικά με την αξία της διαφύλαξης αυτών των παραδόσεων».
"Έφυγε" ένας αγαπημένος ηθοποιός
Με μια μεγάλη καριέρα στον κινηματογράφο και στην τηλεόραση, αφήνει πίσω του ρόλους-σταθμούς, σαν αυτόν του Ρόι Μπάτι στο «Blade Runner» του Ρίντλεϊ Σκοτ.
Γεννημένος στο Μπρόικελεν, λίγο έξω από το Αμστερνταμ, στις 23 Ιανουαρίου 1944, ο Ρούτγκερ Χάουερ μεγάλωσε μέσα στο πνεύμα της υποκριτικής: κι οι δυο γονείς του ήταν δάσκαλοι ηθοποιίας.
Στα 15 του το έσκασε από το σπίτι για να μπει στο εμπορικό ναυτικό: γύρισε στο Αμστερνταμ το 1962 για να σπουδάσει ηθοποιία αλλά την εγκατέλειψε για δεύτερη φορά και πάλι για το ναυτικό. Η οριστική του απόφαση ν' ασχοληθεί επαγγελματικά με την υποκριτική τον οδήγησε, αρχικά, στο θέατρο, αλλά το 1969 είχε την πρώτη του επιτυχία στην οθόνη, έστω τη μικρή. Αυτή οφείλεται στον συμπατριώτη του, Πολ Βερχόφεν, που τον επέλεξε ως πρωταγωνιστή στην τηλεοπτική σειρά «Floris»: ξαφνικά, ο νεαρός Ρούτγκερ Χάουερ έγινε ο εμπορικότερος ηθοποιός της Ολλανδίας.
Η συνεργασία του Χάουερ με τον Βερχόφεν συνεχίστηκε με σταθερότητα, με επόμενο βήμα το «Turkish Delight» του 1973, που έφερε και την ομάδα υποψήφια για το Οσκαρ Ξενόγλωσσης Ταινίας. Οι δουλειές του με τον Βερχόφεν (τρεις ακόμα ταινίες υπέγραψαν μαζί), άρχισαν να κάνουν τον Χάουερ γνωστό στην Αμερική κι έτσι ο ηθοποιός δέχτηκε, το 1981, να παίξει στο «Nighthawks» του Σιλβέστερ Σταλόνε, αποκτώντας εμπορική δύναμη και στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού.
Ο πραγματικά εμβληματικός ρόλος του, ωστόσο, ήρθε το 1982 όταν, στο «Blade Runner» του Ρίντλεϊ Σκοτ, κατάφερε, ως ρέπλικα Ρόι Μπάτι και νέμεση του Ντέκαρντ, να σταθεί επάξια απέναντι στον Χάρισον Φορντ και, ενδεχομένως, να τον συναγωνιστεί και σε μελαγχολική γοητεία.
Η κλασική, διαπεραστική ομορφιά του και τα ψυχρά του χρώματα τον οδήγησαν σε μια σειρά από ρόλους σε ταινίες τρόμου, με πιο αξιομνημόνευτο εκείνον του Βαν Χέλσινγκ στον «Δράκουλα» του Ντάριο Αρτζέντο - είναι ένα χαριτωμένο trivia ότι χρόνια αργότερα, ο Χάουερ εμφανίστηκε στο τηλεοπτικό «True Blood», ενσαρκώνοντας τον βασιλιά της φυλής απ' όπου κατάγονταν η οικογένεια της Σούκι Στάκχαους.
Η γοητεία του και η ευαισθησία του προσώπου και των ερμηνειών του, τον έκαναν ιδανικό παρτενέρ της Μισέλ Φάιφερ στο «Ladyhawke» του 1985, όπου η πορεία του ξανασυναντήθηκε με εκείνη του Βερχόφεν. Η καλλιτεχνική επιτυχία του, από την άλλη πλευρά, ήταν το «The Legend of the Holy Drinker» του Ερμάνο Ολμι, του 1988, που τιμήθηκε με τον Χρυσό Λέοντα στο Φεστιβάλ Βενετίας: ο Χάουερ υποδύθηκε με μοναδική τρυφερότητα και στοχαστικότητα τον άστεγο αλκοολικό που βρίσκει την κάθαρση της ψυχής του στο Παρίσι. Τα τελευταία χρόνια, ο ηθοποιός είχε μικρούς, αλλά χαρακτηριστικούς ρόλους σε ταινίες σαν το «Sin City» και το «Batman Begins».
Παράλληλα με την πλούσια καριέρα του, ο Ρούτγκερ Χάουερ αφιέρωνε χρόνο και ενέργεια σε ακτιβισμό, συντασσόμενος με την Greenpeace αλλά και αξιοποιώντας το διάσημο πρόσωπό του στον αγώνα κατά του ιού του AIDS.
Παρασκευή 26 Ιουλίου 2019
Craziness
It hit me one day as I woke up shouting
"I have finally found my way !
A respectable poet I will be
The world will my talent see!"
So I took my pencil and I took my pen
Writing poems again and again
I gave my works to a publisher to read
He said "dear father, rehab is what you need "
So I took my manuscripts and flew
To a tavern I went to drown my sorrows with stew
But I won't give up , I won't run for cover
One craziness is gone I will find another !
Σε ηλικία 74 ετών έφυγε από τη ζωή ο ποιητής Χριστόφορος Λιοντάκης
https://www.fosonline.gr/plus/epikairotita/article/60302/pethane-o-vraveymenos-poiitis-xristoforos-liontakis
Σε ηλικία 74 ετών έφυγε από τη ζωή ο ποιητής Χριστόφορος Λιοντάκης. Γεννημένος το 1945 στο Ηράκλειο Κρήτης, σπούδασε Νομική στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και Φιλοσοφία της Νομικής στο Πανεπιστήμιο Σορβόννης, στο Παρίσι.
Κυκλοφόρησε την πρώτη του ποιητική συλλογή το 1973 με τίτλο «Το τέλος του τοπίου». Για τη συλλογή ποιημάτων του «Με το φως» έλαβε το 2000 το Κρατικό Βραβείο Ποίησης και το βραβείο του διακεκριμένου λογοτεχνικού περιοδικού «Διαβάζω».
Ποιήματά του έχουν μεταφραστεί στα γαλλικά, γερμανικά, ιταλικά και αγγλικά και έχουν δημοσιευτεί στο περιοδικό «Harvard Review». Το Γαλλικό υπουργείο Πολιτισμού του απένειμε το μετάλλιο του Ιππότη της Τάξεως των Τεχνών και των Γραμμάτων.
Το 2012 έλαβε για το ποιητικό έργο του το Βραβείο Ιδρύματος Κώστα και Ελένης Ουράνη της Ακαδημίας Αθηνών.
Ποιήματά του μελοποίησε ο Θάνος Μικρούτσικος με τίτλο «Ποίηση με μουσική: Κωνσταντίνος Καβάφης-Χριστόφορος Λιοντάκης».
Πέμπτη 25 Ιουλίου 2019
I have to admit I'm lazy
I have to admit I'm lazy
and not so bright too
-or is "either" correct -
well anyway
what I want to say
is that all I did
on my way to the top
was completely nothing
so I stumbled and fell
down on my floor !
Ἐαρινό
Σαραντάρης Γιῶργος
Ἀπό ἕνα θαῦμα
Ἀπό ἕνα πρόσωπο πρωΐας
Παίρνεται ὁ θυμός μου
Νοσταλγοῦσε τή νύχτα
Τόν ὕπνο σά μιὰ ἐλεύθερη σιωπή
Τώρα ὀρέγεται τὸ ρέμα
Τόν ἥλιο τὴ σπηλιά!
Τετάρτη 24 Ιουλίου 2019
Κόλαση και παράδεισος
στη κόλαση θα καίγομαι εις άπειρους αιώνας
Κι εγώ σου βάζω στοίχημα με έπαθλον μεγάλον
Πως στον παράδεισο θα δεις εμένα κι όχι άλλον
Γιατί τέτοιο μετάλλιο θαρρώ πως μου ταιριάζει
που τη ψυχή μου συνεχώς η σύζυγος μου βγάζει
Χοῦς εἶ καί εἰς χοῦν ἀπελεύσει…
https://www.pemptousia.gr/2017/05/cho%e1%bf%a6s-e%e1%bc%b6-ke-e%e1%bc%b0s-cho%e1%bf%a6n-%e1%bc%80pelefsi/
Από χώμα μ’ έπλασες Δημιουργέ μου.
Σε μια σκοτεινή μήτρα ταξίδεψα.
Σε μια σκοτεινή άβυσσο θα φύγω πάλι
για το ταξίδι στην αιωνιότητα.
«Χοῦς εἶ καί εἰς χοῦν ἀπελεύσει…»
Πλάστη της Οικουμένης
το χέρι Σου ζητώ,
με λαχτάρα να κρατήσω.
Δημιούργησέ με ξανά,
κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσίν Σου.
Δίδαξέ με πάλι από την αρχή,
αγάπη και ταπείνωση,
πραότητα και υπομονή.
Φώτισε της ψυχής μου τα σκοτάδια.
Πλημμύρισέ με
με το Ουράνιο Φως Σου.
Δέξου με,
ταπεινά στην αγκαλιά Σου,
σαν το παιδί, που αποζητά
στοργή και παρηγοριά,
σε κάθε θλίψη.
Κύριε,
Αναλλοίωτη Δύναμη
στα Σύμπαντα του Κόσμου
και άτρεπτο Πνεύμα ισχυρό.
Σε ευχαριστώ,
που έγινες τροφή για χάρη μου ανεκλάλητη,
που ποτέ δεν τελειώνει και ξεχύνεται ακατάπαυστα
απ’ της ψυχής μου τα χείλη και πλούσια αναβλύζει
από την πηγή της καρδιάς μου.
Ένδυμα λαμπερό
που αστράφτει και καταφλέγει τους δαίμονες.
Σε ευχαριστώ,
γιατί για χάρη μου έγινες
ανέσπερο φως, ήλιος αβασίλευτος
γεμίζοντας με τη δόξα Σου
όλη την οικουμένη.
Κύριε Δέσποτά Μου,
Σε ικετεύω
Έλα να στήσεις
την σκηνή Σου στη καρδιά μου.
Να κατοικήσεις και να μείνεις εντός μου.
Αχώριστος και Ενωμένος μέχρι Τέλους,
με μένα τον δούλο σου.
Κύριε Παντοκράτορα
Αξίωσέ με
να βρεθώ και εγώ στην έξοδό μου
και έπειτα από αυτή, στους αιώνες μαζί Σου.
Αμήν.
Μίνα Μπουλέκου, Συγγραφέας-Ποιήτρια
Τρίτη 23 Ιουλίου 2019
Λόξα
Ένα πρωί που ρέμβαζα, ρουφώντας τον καφέ μου
αστροπελέκι μ'έκαψε,φωτίστηκα Θεέ μου!
Πάω να γίνω ποιητής,Ελύτης ή Σεφέρης
Σε στύβω μυαλουδάκι μου,ιδέες να μου φέρεις
Πήρα μολύβι και στυλό,χαρτί κι ένα τεφτέρι
Κι έξυνα το κεφάλι μου σαν το λαγό στη φτέρη
Και να η θεία έμπνευση με τη μορφή των στίχων
Για μένα θα αρχίσουνε το γκρέμισμα των τοίχων!
Τα πήγα και τα διάβασε ο μέλλοντας εκδότης
Με ρώτησε ο άθλιος "είσαι παπά μου πότης;"
Κι άλλοι τα ίδια είπανε μ'αυτό το ίδιο ύφος
Κι αντί διασημότητα ,βραβείο ένας τζίφος
Επήρα τα χειρόγραφα,και όλες μου τις πίκρες
Πήγα στο σουβλατζίδικο για να τυλίγω πίτες.
Κακήν κακώς τελείωσε του ποιητή η δόξα
Για λίγο θα αναπαυθώ και θα'βρω άλλη λόξα!
Πέθανε ο ποιητής και δοκιμιογράφος Ρομπέρτο Φερνάντες Ρεταμάρ
https://www.iefimerida.gr/politismos/pethane-poiitis-romperto-fernantez-retamar
Ο ποιητής και δοκιμιογράφος Ρομπέρτο Φερνάντες Ρεταμάρ, σπουδαία μορφή των γραμμάτων στην Κούβα, πέθανε χθες, Σάββατο σε ηλικία 89 ετών, ανακοίνωσε σήμερα το Casa de las Americas, ένας πολιτιστικός οργανισμός που έχει την έδρα του στην Αβάνα, του οποίου προήδρευε από το 1986, αφού κατά το παρελθόν είχε διατελέσει διευθυντής του.
Διανοούμενος, υποστηρικτής της κουβανικής επανάστασης του 1959 και συνεργάτης του Φιντέλ Κάστρο, ο Ρομπέρτο Φερνάντες Ρεταμάρ κατείχε διάφορα πολιτικά αξιώματα, μεταξύ των οποίων αυτό του μέλους του Κρατικού Συμβουλίου (κυβέρνηση) αρμόδιου για τον πολιτισμό.
«Αγαπητέ Ρομπέρτο, ευχαριστώ που μας άφησες το έργο σου, την πνευματική σου διαύγεια του και τη δέσμευσή σου», έγραψε ο πρόεδρος της Κούβας Μιγκέλ Ντίας-Κάνελ στο Twitter.
Δευτέρα 22 Ιουλίου 2019
Η πρίζα
Το άστρο μου σαν γεννήθηκα το είπε καθαρά
λαμπρό μέλλον διαγράφεται με γράμματα χρυσά
λεφτά, σπουδές και γράμματα,όλα δικά μου θα'ναι
γυναίκες όμορφες πολλές γάμο θα μου ζητάνε
Που στράβωσε, να ήξερα, η δόλια μου η μοίρα
και τόσες πίκρες και κακά επάνω μου τα πήρα
Έφταιγε που ήμουνα κουτός μα και τεμπελάκος
ή που ήμουν άσχημος και ολίγον σαλτιμπάγκος
Αχ! να 'ταν η βαρεμάρα προτέρημα μεγάλο
τα πράγματα που θα 'κανα θα προκαλούσαν σάλο
Μα έτσι όπως τα έφερε η κακιά μου ρίζα
μου βάζει η γυναίκα μου το χέρι μου στη πρίζα!
Μικρά ταξείδια
https://slpress.gr/politismos/koitazo-tin-eikona-poy-mikrainei/
…αυτές οι ταξειδιωτικές εντυπώσεις
περισσότερο αφορούν σε εσωτερικούς περιπάτους
και λιγότερο σε χαρτογραφήσεις τόπων
Δημήτρης Νόλλας
Μικρά ταξείδια
Κοιτάζω την εικόνα που μικραίνει, μα δεν εξαντλείται όσο τα μάτια είναι ανοιχτά. Ένας αέρας ελαφρύς, ούριος σχεδόν σαν ανάσα φέρνει στο πρόσωπό μου ένα ψυχρό ρεύμα, όπως ακριβώς μ’ αρέσει να τον νιώθω, όχι ενοχλητικό μα προκλητικό. Μέσα στο λυκόφως η πόλη κατεβαίνει στη θάλασσα κάθεται στα πόδια της, απλώνει την αγάπη της στα κύματα, με συντροφιά τους γλάρους ζει και θρέφεται σαν κήτος στο νερό.
Την άφησα στην άκρη της Βαλτικής σ’ ένα πλαίσιο που κάνει το πρόσωπό της να μοιάζει με φιλήδονο στοχασμό της φύσης. Το σπασμένο φως του ήλιου προβάλλει τους καταπράσινους λοφίσκους, τα κτίρια σε παστέλ, αμμώδες ροζ, κόκκινες στέγες, τις εκκλησιές που ρίζωσαν στις κορυφές των λόφων, σκιαγραφεί τις ανθρώπινες περιπλανήσεις κατά μήκος της ακτής που είναι κατάστικτη από νησιά που κολυμπάνε, σε σχήματα και μεγέθη ακαθόριστα με το μάτι.
Ακούγεται θολό το βούισμα των τροχοφόρων καθώς το πλοίο απομακρύνεται. "Η αδελφή της Βαλτικής" όπως την αποκαλούν, ενδυναμώνει την σκέψη, μπαίνει στον ύπνο μου. Ο ουρανός δεν σκοτεινιάζει εντελώς, παίρνει μόνο ένα σκούρο γαλάζιο.
Η φύση είναι ευεργέτης της καρδιάς και του μυαλού. Κουβαλώ μαζί μου αυτό το σμίξιμο της φύσης με την ομορφιά που βγαίνει καθαρό σαν κρύσταλλο όταν οι ήχοι και οι παύσεις της μουσικής διαπερνούν τα πνευμόνια μου. Το ένιωσα, την ώρα που η μελωδία απελευθερώθηκε σε θεσπέσιες παραλλαγές, όταν άγγιξα απαλά τους γλυπτούς σωλήνες του Σιμπέλιους στη γαλήνη του πάρκου. Το είδα να ισορροπεί, να φτάνει στη συγκλονιστική αποκορύφωση καθώς ο μεγαλόπρεπος κύκνος ελίσσονταν διασχίζοντας τη λίμνη και τα πόδια του άγγιζαν τα μαύρα νερά της Τουονέλλα…
Το ταξίδι με ακολουθεί. ένα αντίτιμο από εικόνες πολλές και στίχους, που περνούσαν σκυφτοί, απαρατήρητοι ως εκείνη τη στιγμή που κάθισα για καφέ στο πέταλο της θάλασσας και τους κατέγραψα:
Το χιόνι σαν φτερό στο πρόσωπό μου
το νιώθω, ψάχνει ζεστή γωνιά, να λιώσει μέσα μου
μα είναι ακόμη νωρίς
κι όσο κι αν ψάχνω μες στο πλήθος
το ενδιάμεσο φως των ματιών σου
είναι ακόμη νωρίς, δεν έχει απόλυτα νυχτώσει.
οι πόρτες κλείνουν σιγά σιγά
τα τελευταία φώτα, σε λίγο, θα σβήνουν
η άυπνη νύχτα είναι έντρομη
στα βλέφαρά μου τα φτερά του χιονιού
κι οι αιχμηρές γραμμές της παλάμης σου.
διαβάζω τον αστερισμό αυτών των χεριών
τις αποστάσεις που ενεδρεύουν
μα κάθε φορά που μ’ αγκαλιάζεις
διευρύνομαι σαν παρατεταμένη μέρα
μες στο βόρειο σέλας
Ελσίνκι
Μάιος, 2010